سیمای (چهره) ملکوتی یوسف علیه السلام صفحه 298

ص:317

«فَإنّ النورَ إذا وَقَعَ فِی القَلْبِ انْشَرَحَ وَ انْفَسَحَ»

به درستی که هر زمان نور تو در قلب و باطن قرار گیرد باطن گنجایش پیدا می کند.

من در طول عمر خود در این زمینه از این روایت بهتر ندیده ام. اولین بار این روایت را پیغمبر صلی الله علیه و آله در نماز جمعه فرمودند. نور؛ یعنی متابعت که از همین اعمال شکل می گیرد.

اکنون که نشسته ایم، اگر پرده را کنار بزنند، می بینیم که چه نور عظیمی تولید می شود و به باطن برمی گردد و به جایی می رسد که به خدا نزدیک می شود. نور وقتی به باطن برمی گردد، باطن گنجایش پیدا می کند و از مضیقه در می آید.

شخصی در خطبه نماز جمعه برخاست، به پیغمبر صلی الله علیه و آله عرض کرد:

«فَهَلْ لِذلکَ مِنْ عَلامهٍ؟»

آیا این گشایش نشانه ای دارد تا ما بفهمیم که این نور گشایش ایجاد می کند؟ حضرت صلی الله علیه و آله فرمودند: بله، چهار نشانه دارد:

«التَّجافِی عَنْ دارِ الغُرُورِ»

آن نور رابطه انسان را با تمام برنامه هایی که او را بیهوده از باد غرور پر می کند، قطع می کند. مانند صندلیِ مقام، پول دار شدن، زیبایی و چیزهای دیگری که فقط برای دنیا و اهل دنیا ارزش است؛ چون می فرماید: دار غرور.

مقام دنیایی در نظر بندگان خدا

خدا گوشه ای از مقام دنیایی را به حضرت یوسف علیه السلام داد، اما ایشان می فرماید: