سیمای (چهره) ملکوتی یوسف علیه السلام صفحه 310

ص:329

شما را راه می دهم.

مسمومیّت روح با سمّ گناه

گناه و دنیاپرستی (1)مانند کنده دودکننده ای است که چهره مبارک عقل، وجدان و فطرت را می پوشاند و قلب را می میراند.

وجود مبارک رسول خدا صلی الله علیه و آله از گناه و دنیاپرستی به سمّ خطرناک تعبیر کرده است. نیاز به توضیح نیست که زهر چه می کند. سمّ ظاهری با بدن چه می کند؟ سمّ باطنی از آن خطرناک تر است. این طور نیست که وقتی هر بدنی بمیرد، از خدا جدا شود. اما هر روحی، با سمّ گناه دچار جدایی می شود.

خیلی از بدن ها وقتی می میرند، از ارزش زمان حیات خود نمی افتند و خیلی از بدن ها به جایی که در آن دفن می شوند، ارزش می دهند:

«وَ طابَتِ الاَرْضُ الَّتی فِیها دُفِنْتُمْ» (2)بدون امام حسین علیه السلام کربلا قیمتی نداشت. از وقتی که بدن های پاک آنان را در این سرزمین دفن کردند، آنجا قیمت پیدا کرد که خوردن ذره ای خاک کربلا که حرام بود، با دفن آن عزیزان به داروی شفا بخش تبدیل شد.

خیلی از بدن ها ارزش زمان حیات خود را دارند، اما ارواحی که با گناه به اسارت گرفته می شوند، دچار جدایی از حضرت حق می شوند:

« إِنَّهُمْ عَنْ رَبِّهِمْ یَوْمَئِذٍ لَمَحْجُوبُونَ» (3)

بین آنها و پروردگار جدایی می افتد که سنگین ترین و خسارت بارترین چیز در