سیمای (چهره) ملکوتی یوسف علیه السلام صفحه 311

ص:330

1- 1) - الکافی: 2/136، حدیث 22؛ «عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ إِنَّ فِی کِتَابِ عَلِیٍّ ص إِنَّمَا مَثَلُ الدُّنْیَا کَمَثَلِ الْحَیَّهِ مَا أَلْیَنَ مَسَّهَا وَ فِی جَوْفِهَا السَّمُّ النَّاقِعُ یَحْذَرُهَا الرَّجُلُ الْعَاقِلُ وَ یَهْوِی إِلَیْهَا الصَّبِیُّ الْجَاهِلُ.»
2- 2) - بحار الأنوار: 98/201، باب 18، حدیث 32.
3- 3) - مطففین (83) : 15؛ «بلکه اینان در آن روز از پروردگارشان محبوب اند.»

عالم، جدایی از او است. اگر کسی از او جدا بماند، هیچ چیزی نخواهد داشت. این کار گناه است.

گناه، مخالفت با نظام هستی

عده ای گناه را این گونه تعریف کرده اند: مخالفت با مجموع نظام هستی. این تعریف یعنی چه؟ به آیه ای از قرآن توجه کنید:

« سَخَّرَ لَکُمُ اَللَّیْلَ وَ اَلنَّهٰارَ وَ اَلشَّمْسَ وَ اَلْقَمَرَ وَ اَلنُّجُومُ مُسَخَّرٰاتٌ بِأَمْرِهِ» (1)

شب، روز، خورشید، ماه، ستارگان، همه را رام شما قرار داد که برای شما کار کنند، شما زنده بمانید و روزی بخورید، ولی اگر آنها زبان داشتند، به شما می گفتند:

ما خود را برای شما هزینه می کنیم که شما نیز خود را برای خدا هزینه کنید.

گناه یعنی: ای موجوداتی که برای ما هزینه می شوید تا ما برای خدا هزینه شویم، شما را خرج می کنیم، اما دست شیطان را می بوسیم. این گناه و معصیت است.

تعبیر دیگری در تأویل آیه دیگری از قرآن درباره گناه وجود دارد:

« یُخْرِبُونَ بُیُوتَهُمْ بِأَیْدِیهِمْ» (2)

گناه یعنی با دست خود کلنگ برداشتن و ساختمان انسانیت را تخریب کردن که پایان کار بگویم: خدایا! من دیگر در مدار انسان بودن نیستم، حال تو هر نظری داری، داشته باش. نظر خدا چیست: