سیمای (چهره) ملکوتی یوسف علیه السلام صفحه 49

ص:68

1- 1) - نبأ (78) : 26 - 27؛ «پاداشی است مناسب [ اعمالشان. ] * اینان بودند که به [ روز ] حساب امیدی نداشتند.»
2- 2) - نبأ (78) : 28؛ «و آیات ما را به شدت و با همه وجود انکار می کردند.»
3- 3) - اسراء (17) : 88؛ «بگو: قطعاً اگر جنّ و انس گرد آیند که مانند این قرآن را بیاورند، نمی توانند مانندش را بیاورند، و اگر چه پشتیبان یکدیگر باشند.»

اگر همه جنّ و انس دست به دست هم بدهند، نمی توانند مانند قرآن را بیاورند.

ما چند کلمه عربی خوانده ایم، آن وقت این هنر را داریم که مانند قرآن را بسازیم؟ اگر پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله نیز میلیون ها سال زنده بودند، یک آیه مانند قرآن نمی توانستند بسازند. ما سواد درک حقیقت یک آیه را نداریم، چگونه این حرف ها را بسازیم؟

«جاحظ» بسیار دانشمند بود. می گوید: کسی بخواهد امیرالمؤمنین علیه السلام را قبول کند، با همین نیم خطی که از دهان مبارک ایشان طلوع کرده است، حضرت را قبول می کند؛

«قیمهُ کلِّ امریء مٰایُحْسِنُه» (1)قیمت هر مرد کاری است که آن را نیکو انجام می دهد.

جاحظ می گوید: دهانِ تمام دهان داران عالم الکن می ماند اگر بخواهند چنین حرفی را بزنند. این معجزه است. کسی قدرت آوردن مانند نصف خطبه «نهج البلاغه» را ندارد.

خطبه بی نقطه

جمعیت نشسته بودند، آن هم جمعیت باسواد عرب. جمعیت گوینده به همدیگر می گفتند: ما هر چه حرف می زنیم، تمامش نقطه دار است، ما نمی توانیم گفتار بی نقطه به هم بگوییم. مگر این که کلمات معنادار بی نقطه را از کتاب ها جمع کنیم و به هم کمک بدهیم، کنار هم بچینیم تا یک خط جمله بی نقطه درست کنیم که معنا بدهد.