پیشوایی و پرهیزگاری صفحه 5

رو، امامت و پیشوایی در این نگاه، معنای گسترده تری می یابد و امری نسبی می گردد. در این معنا، پدر و سرپرست یک خانواده، مدیر یک مدرسه، مدیر یک کارخانه، رئیس یک اداره، امام جماعت یک مسجد، روحانی محله و خلاصه هر کس که عده ای به او و گفتار و کردارش، چشم دوخته اند، همگی امام اند.

5 _ دستور خداوند:

چنین کسانی بسیار باید مراقب باشند که چه می گویند و چه می کنند. اگر آنان به آن چه که دیگران را فرامی خوانند، خود عامل نباشند، مشمول همان ملامتی می شوند که قرآن فرموده است:

أتَأْمُرُونَ النّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أنْفُسَکُمْ وَ أنْتُمْ تَتْلُونَ الْکِتابَ أ فَلا تَعْقِلُونَ. (1)

آیا مردم را به انجام نیکی فرمان می دهید و خود را فراموش می کنید، در حالی که کتاب هم می خوانید؟ آیا خرد نمی ورزید؟!

یا در خطابی دیگر، به مؤمنان _ از این که به گفته های خود عمل نمی کنند _ چنین عتاب آمیز، می فرماید:

یا أیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ کَبُرَ مَقْتا عِندَ اللهِ أن تَقُولُوا ما لا تَفعَلُونَ(2)