حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه صفحه 209

خفقان نمی شدند.

امام علیه السلام در جای دیگر فرمود:

مَن عَرَفَ نَفسَهُ لَم یُهنِها بِالفانِیّات (1)

کسی که جایگاه خویش را در آفرینش بشناسد به چیزهای فانی شدنی خود را زبون نمی کند.

مَن عَرَفَ شَرَفَ مَعَناهُ صانَهُ عَن دِنائَهِ شَهوَتِهِ

هر که بلندی وش رف گوهر وجود خویش را بشناسد آن را از پستی شهوترانی حفظ می کند.

ای بیخبر بکوش که صاحب خبر شوی***تا راهرو نباشی کی راهبر شوی

گر نور عشق حق به دل و جانت اوفتد***بالله کز آفتاب فلک خوبتر شوی

از پای تا سرت همه نور خدا شود ***در راه ذوالجلال چو بی پا و سر شوی

بنیاد هستی تو چو زیر و زبر شود***در دل مدار هیچ که زیر و زبر شوی

گر در سرت هوای وصال است حافظا ***باید که خاک درگه اهل هنر شوی

دوستی پایدار:

صد و بیست و نهم- لَا یَکُونُ الصَّدِیقُ صَدِیقاً حَتَّی یَحْفَظَ أَخَاهُ فِی ثَلَاثٍ فِی نَکْبَتِهِ وَ غَیْبَتِهِ وَ وَفَاتِهِ

دوست واقعی کس یاست که دوستی و برادری اش را در سه مورد رعایت کند. در هنگام سختی و بلا در نبودن و در هنگام مرگ.

دوستی و صمیمیت وقتی ارزشمند است که پایدار و همراه با صداقت باشد بعضی از دوستان واقعی گاه از فامیل به انسان نزدیکتر می شوند.

امام علیه السلام در جای دیگر فرمود:

الصَّدیِقُ اَقرَبُ الاَقارِبِ(2)

دوست نزدیکترین خویشاوند است.