حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه صفحه 280

1- مفاتیح الجنان محدث قمی اعمال شب قدر

همه کارم ز خودکامی و بدنامی کشید آخر***نهان کی ماند آن رازی کزو سازند محفل ها

وَقُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ(1)

و بگو ای پیامبر پروردگارا مرا در آغاز کارها با صداقت وارد کن و در پایان کارها با صداقت خارج فرما.

امام علیه السلام در جای دیگر فرمود:

کُن کالنَّحلَهِ اِذا اَکَلَت اَکَلَت طَیِّباً و اِذا وَضَعَت وَضَعَت طَیِّباً (2)

ای انسان تو نیز مثل زنبور عسل باشد زیرا وقتی می خورد پاکیزه می خورد و محصول زحماتش نیز پاک و پاکیزه است.

و چه زیباست که عاقبت انسان چون عسل مصفا با حلاوت و شیرین باشد و آنچه از او می ماند نام نیک و ارزش های الهی باشد.

اقبال و ادبار دنیا

صد و چهل و چهارم- لِکُلِّ مُقْبِلٍ إِدْبَارٌ وَ مَا أَدْبَرَ کَأَنْ لَمْ یَکُنْ

برای هر چیز که به انسان رو کند برگشتی است و هر چه برگشت و از بین رفت چنان است که وجود نداشته است.

یک روز به یک نفر پول دنیا روی می آورد و به دیگری شهوت دنیا و به سوی مقام و ریاست دنیا باید دانست که همه اینها را حتی در زمان زنده بودن ما از ما می گیرند و مثل آن است که از اول وجود نداشته است.

امام علیه السلام چه منظوری از بیان مطلب فوق دنبال می کند که احتمال می رود می خواهد بفرماید ای انسان اقبال دنیا فریب ندهد چون عاریه و موقتی است خواه ناخواه از تو می گیرند و به دیگری می دهند. حالا کو چشم بینا و دل بیدار که وقتی صاحب چیزی شد خود را گم نکند و دلبسته آن چیز نشود و چه بزرگمردان و زنانی هستند آنانی که به پیروی از مولایشان علی علیه السلام هنگام روی آوردن چنین چیزهایی