حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه صفحه 322

1- غرر الحکم 8258 و 2188

2- انبیاء 18

صبر مایه ماندگاری

صدو هشتادم -مَنْ لَمْ یُنْجِهِ الصَّبْرُ أَهْلَکَهُ الْجَزَعُ

هر کس صبر رهایی اش نداد بی تابی او را از پای در می آورد.

صبر مایه ماندگاری و سلامت جسم و جان است همانطور که بی صبری و جزع و فزع مایه هلاکت و نابودی است.

کسی نیست که در زندگی دنیا مشکل نداشته باشد بافت دنیا را با سختی ها و ناملایمات ساخته اند و به طور کلی انسان در سختی آفریده شده است.

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی کَبَدٍ(1)

خداوند این انسان را در رنج و سختی آفرید اگر کسی فکر کند که دنیا جای آسایش همیشگی است در اشتباه است اگر سختی ها را تحمل کند و آه و ناله سر ندهد زندگی با همه ناراحتی هایش برایش شیرین و خوب است ولی اگر بخواهد برای هر کمبود و نقصان مادی داد و فریاد به راه اندازد بی شک خود را به هلاکت انداخته است و در همین چند روزه موقت زندگی دنیا خود را معذب کرده و گاه به مرحله شکوه بر خدا می رسد آنگاه نه دنیا دارد و نه آخرت

خَسِرَ الدُّنْیَا وَالْآخِرَهَ ذَلِکَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِینُ (2)

دنیا و آخرت زیانکار می شود و این است زیان آشکارا

شگفتا که خلافت با همصحبتی به دست می آید ولی به مصاحبت و خویشاوندی حاصل نمی شود.

صد و هشتاد و یکم- وَا عَجَبَاهْ أَ تَکُونُ الْخِلَافَهُ بِالصَّحَابَهِ وَ الْقَرَابَهِ و تَکُونَ بِالصَّحَابَهِ وَ الْقَرَابَهِ ؟! و رُوِیَ لَه شِعرٌ فِی هذَا المَعنی

فَاِن کُنتَ بِالشَّوری مَلَکتَ اُمُورَهُم ***فَکَیفَ بِهذا و المُشُشیرونَ غُیَّبُ

و اِن کُنتَ بِالقُربی حَجَجتَ خَصِیمَهُم***فَغَیرُکَ اَولَی بِالنَّبِیَّ و اَقرَبُ

شگفتا که خلافت با هم صحبتی به دست می آید در حالی که به سبب مصاحبت