حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه صفحه 366

1- مائده 82

2- شوری23

3- احزاب 57

برایشان عذاب خوار کننده درخواست نمایند.

تغافل نشان بزرگواری است

دویست و سیزدهم- مِنْ أَشْرَفِ أَعْمَالِ الْکَرِیمِ غَفْلَتُهُ عَمَّا یَعْلَمُ

از بهترین کارهای انسان بزرگوار آن است که از آنچه می داند خود را به نمی دانم زند.

تغافل با غفلت فرق می کند در غفلت مذمت است اما در بسیاری موارد تغافل نشان بزرگواری و عظمت روح است کاربرد تغافل در تعلیم و تربیت فرزندان زیاد است پدر یا مادر از فرزند خود لغزش را سراغ دارند نباید تصریح کنند بلکه باید غیرمستقیم و توسط شخص دیگری نقطه ضعف او با بازگو کرده و خطرات لغزشش را بیان کنند تا فرزند تجری و گستاخی نکند پدر و مادر گاهی باید نصیحت کنند و گاهی مثل آنکه چیزی درباره فرزند ندیده و یا شنیده اند.

امام علیه السلام نیز فرمود:

اِنَّ العاقِلَ نِصفُهُ اِحتمِالٌ و نِصفُهُ تَغافُلُ (1)

عاقل نصفش تحمل و بردباری است و نصف دیگرش نادیده گرفتن است.

امام علیه السلام تغافل را تسری می دهد و سفارش می کند که برای ادامه زندگی و اسایش خودتان باید از بسیاری مسایل خود را به غفلت بزنید.

مَن لَم یَتغافَل وَ لا یَغُضَّ عَن کَثِیرٍ مِنَ الاُموِر تَنَغَّصَت عِیشَتُهُ(2)

هر کسی که نسبت به بسیاری چیزها بی توجهی و چشم پوشی نکند زندگیش ناگوار شود.

امام باقر علیه السلام فرمود: صَلاحُ شَانِ النّاسِ التَّعایُشُ وَ التَّعاشُرُ مِلءَ مِکیالٍ: ثُلُثاهُ فِطَنٌ وَ ثلثٌ تَغافُلٌ (3)

درستی وضع زندگی و معاشرت مردم پیمانه پری است که دو سوم آن توجه و