حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه صفحه 466

1- نهج البلاغه خطبه 82

2- نساء 79

در روایت است که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم چنان خندید که دندان های آخرینش هویدا شد بعد فرمود.

اَلا تَسالونِی مِمَّ ضَحِکتُ؟ قالوا: بلی یا رسولَ الله قال: عَجِبتُ لِلمَرءِ المُسلِمِ اِنَّهُ لَیسَ مِن قَضاءٍ یَقضیهِ اللهُ عَزَوجَلَّ لَه الاّ کانَ خَیراً لَهُ فِی عاقِبَهِ اَمرِهِ (1)

آیا از من نمی پرسید که از چه می خندم؟ عرض کردند چرا ای رسول خدا فرمود: از انسان مسلمان در شگفتم که هر چه خدای عزوجل برای او حکم مقدر کند سرانجامش برای او خوب است.

امام باقر علیه السلام می فرمود:

فِی قَضاءِ اللهِ کُلُّ خَیرٍ لِلمومِنین (2)

در قضای خداوند هر گونه خیری برای مومن نهفته است.

یعنی اگر مصیبت باشد خیر است اگر شادی و شادکامی باشد نیز خیر است.

محروم از علم آموزی زبون است

دویست و هشتادم- إِذَا أَرْذَلَ اللَّهُ عَبْداً حَظَرَ عَلَیْهِ الْعِلْمَ

هرگاه خداوند بخواهد انسانی را خوار و زبون کند او را از آموختن علم محروم می کند.

محرومیت علم بزرگترین عذاب برای انسان است دلی که از علم تهی باشد مرده و بی خاصیت است و حیات و بقاء انسان به علم است.

امام علیه السلام درباره ارزش علم می فرمود:

اِنَّ العِلمَ حَیاهُ القُلُوبِ وَ نُورُ الاَبصارِ مِنَ العَمی و قُوَّهُ الاَبدانِ مِنَ الضَّعفِ (3)

علم سبب زنده ماندن دل ها و نور بخشیدن به دیدگان و نیرو دادن به بدن ها می گردد.

دانش پژوهان و طلاب علوم به ویژه علوم الهی از ارزش و مقام والایی برخوردارند.