حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه صفحه 562

1- غرر الحکم 7119 و 7119

دارد و درماندگی و حسادت است.

چاپلوسی و حق کشی و قصور در تعریف دیگران هر دو ممنوع است اینکه بعضی برای رسیدن منافع دنیا چنان افراد را بالا می برند که آنها به خاطر نداشتن ظرفیت وادار به غرور و کبر می شوند و آنقدر زیاده روی در تعریف می شود امر به تعریف شده مشتبه می گردد تا جایی که ادعای مقامات و رتبه های بالا می نماید. در واقع چاپلوسان بزرگترین ظلم و خیانت را در حق انسان های بی ظرفیت می نمایند.

امام علیه السلام می فرمود:

کَثرَهُ الثَّناهِ مَلَقٌ یُحدِثُ الزَّهوَ و یُدنِی مِنَ العِزَّهِ (1)

زیادی تعریف کردن چاپلوسی است که غرور می آورد و تکبر را ایجاد میکند در مقابل بی انصافی در تعریف و تقدیر از کسانی که استحقاق تعریف دارند نشان قصور و حسادت است.

شخص حسود به خطر رذیله ای که در وجودش هست نه توان شنیدن تعریف انسان های لایق و محترم را دارد و نه خود حاضر است گاهی لب به ثنا و تمجید خوبان بگشاید.

بزرگترین گناه آن است که آن را کوچک شماری

سیصد و چهلم- أَشَدُّ الذُّنُوبِ مَا اسْتَهَانَ بِهِ صَاحِبُهُ

بزرگترین و سخت ترین گناهان آن است که گنهکار آن را کوچک و کم اهمیت شمارد.

کسی که مرتکب گناهی می شود و خود اذعان به خطا و لغزش می کند و احساس شرمندگی در پیشگاه پروردگار دارد موفق به توبه می شود و زودتر مشمول رحمت واسعه الهی قرار می گیرد اما آنکه گناه کردن را بی اهمیت می شمرد و گاهی آنقدر لاابالی و بی بند و بار می شود که به گناه خویش افتخار می کند این جرات و گستاخی او جزو بزرگترین لغزش هایش محسوب می شود.