حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه صفحه 721

باطن در پیش خودم. (1)

دنیا برای آخرت آفریده شده نه برای خود

چهارصد و پنجاه و پنجم- الدُّنْیَا خُلِقَتْ لِغَیْرِهَا وَ لَمْ تُخْلَقْ لِنَفْسِهَا

دنیا برای رسیدن به آخرت آفریده شده نه برای رسیدن به خود

دنیا هدف نهایی نیست بلکه فرصت و زمان مناسبی است برای تدارک آخرت بنابراین اگر کسی دنیا را به خاطر دنیا بخواهد در اشتباه است و خود را محدود به عمر خود در دنیا کرده و در آخرت نصیبی نخواهد داشت.

فَمِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِی الدُّنْیَا وَمَا لَهُ فِی الآخِرَهِ مِنْ خَلاَقٍ (2)

بعضی از مردم می گویند خداوندا از مال دنیا به ما عطا کن و اینها در آخرت بهره ای ندارند.

این قشر از جامعه اگر مقداری درباره توقفشان در دنیا بیندیشند و دنیا را پل عبور به جهان آخرت بدانند متوجه خطای خود خواهند شد.

حضرت مسیح علیه السلام می فرمود

اِنَّمَا الدُّنیا قَنطَرَهٌ فاعبُرُوها و لا تَعمُروها (3)

دنیا پل بیش نیست پس از آن بگذرید و ابادش مکنید.

همان گرامی فرمود

مَن ذَالَّذِی یُبنِی عَلی مَوجِ البَحرِ داراً؟ تِلکُمُ الدُّنیا فَاتَتَّخِذوها قراراً(4)

کیست که بر موج دریا خانه ای بسازد؟ این است حالت دنیا پس آن را جای ماندن نگیرید.

پس نتیجه میگیریم که دنیا نباید هدف نهایی ما باشد بلکه مقدمه ای برای آخرت که جاودانه است بر همین اساس رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم سفارش می فرمود.

فَلیَتَزوَّدِ العَبدُ مِن دُنیاهُ لاَخِرَتِهِ وَ مِن حَیاتِهِ لِمَوتِهِ وَ مِن شَبابِهِ لَهِرَمِهِ فَاِنَّ الدُّنیا