حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه صفحه 92

1- علل الشرایع ص559

2- محاسن برقی ج 2 ص438

اَمَّا السُنَّهُ مِن ولیِّهِ فالصَّبرُ فی البَاساء و الضَّرء (1)

آن روشی که باید از امامان خود بیاموزید صبر در برابر سختی ها و ناملایمات است در راس همه انبیاء و اولیاء وجود نازنین حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم است او برای هدایت مردم آنقدر اذیت شد که فرمود هیچ پیامبری را مثل من اذیت نکردند. (2) ولی با این همه حضرت پایداری کرد و از خداوند می خواست که امتش را هدایت کند و تا آخرین نفس دست از ارشاد خلق برنداشت.

فقر و ثروت:

پنجاه و سوم- الْغِنَی فِی الْغُرْبَهِ وَطَنٌ وَ الْفَقْرُ فِی الْوَطَنِ غُرْبَهٌ:

بی نیازی و توانگری در غربت وطن محسوب می شود و فقر و تنگدستی در وطن به منزله بودن در غربت است.

در روایات گاهی از فقر و نداری مذمت شده و تعبیر به مرگ بزرگ گردیده و گاهی از مثل پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم نقل شده:

الفَقرُ فَخری و بِهِ اَفتَخِرُ (3)

فقر افتخار من است و به آن می بالم.

جمع بین روایات این است که فقر و ثروت هر کدام به جای خود نعمتی الهی هستند که خداوند با توجه به مصلحت افراد به آنها می دهد. حالا اگر مولایمان علی علیه السلام می فرماید ثروت در غربت وطن و فقر در وطن غربت است اثر وضعی آن را بیان می کند پس اگر کسی به ثروت طغیان نکند و در فقر صبوری نماید ضرر نخواهد کرد ولی به طور طبیعی تاثیر نداری همان است که حضرت فرموده.