ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 1067

از خبر ضرار ابن ضمره ضبابی (که از خواص و نیکان اصحاب امام علیه السلام) است هنگامی که نزد معاویه آمد و معاویه از امیرالمومنین علیه السلام از او پرسید، گفت: گواهی می دهم که در بعضی از جاهائیکه عبادت می کرد دیدم او را هنگامی که شب پرده های تاریکی گسترده و آن حضرت در محراب عبادت ایستاده، ریش خویشتن در دست گرفته، می پیچید مانند پیچیدن مار گزیده، و گریه می کرد مانند گریه کردن اندوه رسیده، و (درباره دنیا) می فرمود: ای دنیا ای دنیا از من بگذر، آیا (برای فریب) خود را به من عرضه می کنی و می نمائی؟ یا به من شوق داشته مرا خواهانی؟ نزدیک مباد هنگام (فریب) تو، و چه دور است آرزوی تو! دیگری را بفریب که مرا به تو نیازی نیست، و تو را سه بار طلاق گفته ام (از تو چشم پوشیده ام) که در آن بازگشت نیست، پس زندگانی تو کوتاه، و اهمیت تو اندک، و آرزوی تو پست است، آه از کمی توشه (عبادت و بندگی) و درازی راه، و دوری سفر (آخرت) و سختی ورودگاه (قبر و برزخ و قیامت. پس از این معاویه گریست و گفت: خدا اباالحسن را رحمت کند چنین بود، ای ضرار اندوه تو بر آن حضرت چگونه است؟ گفت مانند اندوه زنی که فرزندش را کنارش سر ببرند).

حکمت 075