ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 1073

امام علیه السلام (درباره استغفار) فرموده است: عجب دارم برای کسی که (از آمرزش خداوند) نومید می شود در حالی که با او (برای گناهانش) استغفار و طلب آمرزش هست (ولیکن یا شرایط آن که امام علیه السلام در سخن چهار صد و نهم در آخر کتاب بیان میفرماید).

حکمت 085

حضرت ابوجعفر (امام) محمدباقر ابن علی (ابن الحسین) علیهماالسلام نقل کرده که امام علیه السلام در ترغیب به استغفار( فرموده است: دو آسودگی و پناه از کیفر خداوند در زمین بود یکی از آنها از دست رفت و دیگری نزد شما است پس به آن چنگ زنید )نگهداری کنید( اما پناهی که از دست رفت رسول خدا- صلی الله علیه و آله- بود )که از بین شما رخت بر بست( و اما پناهی که باقی است استغفار و درخواست آمرزش )گناهان( است، خدایتعالی )در قرآن کریم س 8 ی 33( فرموده: و ما کان الله لیغذبهم وانت فیهم و ما کان الله معذبهم و هم یستغفرون یعنی خدا مرد را عذاب نمی کند تا تو در بین ایشان هستی و خدا آنان را به کیفر نمی رساند و حال آنکه ایشان )از گناهانشان( آمرزش می طلبند )سیدرضی علیه الرحمه فرموده:( این بیان )گواه آوردن از قرآن کریم( از سخنان نیکو و از مو شکافیهای درک حقائق می باشد )که امام علیه السلام آن را آشکار و بیان فرموده است(.

حکمت 086