ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 1082

از نوف (ابن فضاله) بکالی (که از خواص اصحاب امام علیه السلام می باشد روایت شده) است که گفته: شبی امیرالمومنین علیه السلام را دیدم که از بستر خویش بیرون آمد و به سوی ستاره ها نگاه کرد و فرمود: ای نوف خوابیده ای یا بیداری؟ گفتم: یا امیرالمومنین بیدارم، فرمود ای نوف خوشا حال پارسایان در دنیا که به آخرت دل بسته اند، ایشان گروهی هستند که زمین را فرش و خاک آن را بستر و آب آن را شربت گوارا قرار داده اند (به لوازم زندگی بی اعتناء هستند) و قرآن را پیراهن (زینت و آرایش دل) و دعا و درخواست را جامه رو (جلوگیر از حوادث و پیشامدها) گردانیده اند، پس به روش (حضرت) مسیح (که به دنیا دلبستگی نداشت) دنیا را از خود جدا کردند. ای نوف، داوود علیه السلام در این ساعت از شب (نزدیک سحر برای راز و نیاز با حقتعالی) برخاست و گفت: این ساعتی است که دعا و درخواست نمی کند در آن بنده ای مگر آنکه روا می گردد مگر اینکه ده یک گیر (باجگیر و گمرکچی و راهدار) یا کسی که مردم را به ستمکاران بشناساند و اسرارشان را نزد آنها فاش نماید، یا گزمه و همکاران داروغه یا نوازنده ساز یا نقاره چی و دهل زن باشد (زیرا گناه ایشان مانع است از اینکه درخوا

ستشان روا گردد. سیدرضی (علیه الرحمه) فرماید:( عرطبه بمعنی طنبور )ساز( و کوبه به معنی طبل )دهل و نقاره( است، و نیز گفته شده: عرطبه یعنی طبل و کوبه یعنی طنبور.

حکمت 102