ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 1088

امام علیه السلام (درباره بدبینی و خوش بینی) فرموده است: هر گاه نیکوکاری روزگار و اهلش را فرا گرفت پس مردی به مردی که رسوائی او آشکار نگشته (و در بعضی از نسخ لم تظهر منه حوبه ضبط شده یعنی به مردی که گناهی از او هویدا نگردیده) بدبین شود ستم نموده، و هر گاه تباهکاری بر روزگار و اهلش دست انداخت پس مردی به مردی خوش بین باشد خود را به خطر و تباهی انداخته (چون از کسی که در زمان فساد تربیت شده و با مردم تباهکار معاشرت و آمیزش داشته امید نیکی نباید داشت).

حکمت 111

به امام علیه السلام گفتند: یا امیرالمومنین خود را چگونه می یابی؟ آن حضرت (درباره گرفتاریهای در دنیا) فرمود: چگونه است حال کسی که به هستی خود نیست می گردد (هستی به سوی نیستی می کشاندش) و به تندرستیش بیمار می شود (تندرستی به سوی بیماری پیری می بردش) و مرگ او را از پناهگاهش (دنیا) دریابد.

حکمت 112