ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 1111

امام علیه السلام (درباره پایان هر کس) فرموده است: پایان هر کس شیرین (سعادت و خوشبختی) است یا تلخ (شقاوت و بدبختی).

حکمت 144

امام علیه السلام (در اینکه هر چیز نیست می شود) فرموده است: برای هر پیشامدی برگشتنی است و آنچه برگشت چنان است که نبوده (خوشی و تلخی دنیا که هر کس را به نوبت پیش آید به زوال و نیستی می گراید به طوری که چون بگذرد گویا چنین روز خوشی یا تلخی نبوده است).

حکمت 145

امام علیه السلام (در شکیبائی) فرموده است: فیروزی از شکیبا و بردبار جدا نمی شود هر چند روزگار (سختی) به او دراز گردد.

حکمت 146

امام علیه السلام (درباره راضی بودن به کار دیگری) فرموده است: کسی که به کار گروهی خشنود باشد مانند آن است که با ایشان در آن کار همراه بوده (چون رضاء به کار زشت مستلزم دوست داشتن آن است و آن از صفات رذیله و گناه و مستحق کیفر می باشد) و (امتیاز بین کننده کار و راضی به آن این است که) بر هر کننده کار باطل و نادرست دو گناه است (یکی) گناه به جا آوردن آن، و (دیگری) گناه رضاء و خشنودی به آن (که در نیت و دل است).

حکمت 147

امام علیه السلام (درباره عهد و پیمان) فرموده است: میخهای عهد و پیمانها را بگیرید (در حفظ و وفای به آنها بکوشید، یا آنکه شرایط عهد و پیمان را محکم و استوار نمائید، یا با وفادار پیمان بندید نه با کسی که شایسته نیست مانند کفار و منافقین، زیرا ایشان به عهد خود وفا نمی کنند چنانکه در قرآن کریم س 9 ی 10 می فرماید: لایرقبون فی مومن الا و لاذمه یعنی ایشان درباره اهل ایمان مراعات حق خویشاوندی و عهد و پیمان را نمی نمایند).

حکمت 148