ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 1178

امام علیه السلام (درباره پند نپذیرفتن) فرموده است: چه بسیار است عبرتها و پندها (از روزگار و پنددهندگان) و چه کم است پند پذیرفتن!

حکمت 290

امام علیه السلام (در نکوهش زد و خورد) فرموده است: کسی که در نزاع و زد و خورد کوشیده پافشاری کند گناه کرده، و کسی که کوتاهی و خودداری نماید مظلوم گردد، و کسی که (با دیگری) نزاع کند نمی تواند (در زد و خورد از گناه) پرهیزکار باشد (زیرا رعایت عدالت و تجاوز ننمودن از حد که لازمه تقوی و پرهیزکاری است در نزاع دشوار است).

حکمت 291

امام علیه السلام (در ترغیب به توبه) فرموده است: اندوهگینم نکرد گناهی که پس از آن مهلت یافتم (ناگهان نمردم) به اندازه ای که دو رکعت نماز گزارم و از خدا اصلاح آن (گناه) را بخواهم (زیرا هر گاه انسان گناهی مرتکب شد و با نیت پاک و به راستی و درستی به بخشش و آمرزش خداوند امیدوار بود و از کرده پشیمان گشته تصمیم گرفت که دگر بار آن را به جا نیاورد و به نماز که خود کفاره گناه است ایستاد و از حقتعالی آمرزش خواست به آن گناه کیفر نمی شود پس از این رو آن گناه او را اندوهگین نمی سازد، و ناگفته نماند که فرمایش امام علیه السلام برای آموختن به دیگری و اشاره است به اینکه نماز کفاره گناهان است و انسان باید از گناه دور ماند و از مرگ ناگهانی پیش از توبه بترسد، وگرنه آن حضرت معصوم و از هر گناه منزه و پاک می باشد.

حکمت 292