ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 1217

امام علیه السلام (در اندرز) فرموده است: اعتماد و دلبستگی به دنیا با آنچه (فریب و بی وفائی که) از آن چشم می بینی نادانی است، و کوتاهی نمودن در نیکوکاری (طاعت و بندگی) وقتی که به پاداش آن اطمینان داری (می دانی که نتیجه اش بهشت و آسایش همیشگی است) زیانکاری است، و اعتماد نمودن به هر کس پیش از آزمایش او (موجب) ناتوانی و درماندن (در کار) است (چون چنین کس نمی داند بکه اعتماد نماید و نمی تواند جستجو کند کسی را که شایسته اعتماد او است).

حکمت 377

امام علیه السلام (در نکوهش دنیا) فرموده است: از نشانه های خواری دنیا نزد خدا آن است که معصیت نکنند او را مگر در دنیا، و نیابند آنچه (سعادت و نیکبختی) را که نزد او است مگر به دوری از آن.

حکمت 378

امام علیه السلام (در ترغیب به کردار نیکو) فرموده است: هر که کردارش او را کند گرداند (عبادت نکرده کار نیکو انجام ندهد) نسبش او را تند نمی گرداند (بزرگی و نیکبختی پدر یا مادر یا یکی از اجداد سبب بزرگی و نیکبختی او نشود. این فرمایش به عینه همان فرمایش بیست و دوم است مگر اینکه در آنجا لم یسرع به حسبه نقل شده یعنی مقام و منزلتش او را تند نمی گرداند، سیدرضی علیه الرحمه فرماید:) و در روایت دیگری است: کسی که مقام و منزلت خود را از دست داد مقام و منزلت پدرانش به او سود نمی رساند (در بیشتر نسخ نهج البلاغه این فرمایش ضبط نشده ما آن را از نسخه ابن ابی الحدید و شیخ محمد عبده نقل نمودیم).

حکمت 379