ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 1236

امام علیه السلام (درباره پاره ای از خوهای خدادوستان) فرموده است: دوستان خدا آنانند که به باطن (نیست شدن) دنیا بنگرند هنگامی که مردم به ظاهر (زینت و آرایش) آن می نگرند، و به پایان آن بپردازند (توشه سفر مرگ آماده نمایند) هنگامی که مردم به امروز آن می پردازند (درصدد به دست آوردن کالای آنند) پس می میرانند از دنیا آنچه را که می ترسند ایشان را بمیراند (از آنچه سبب عذاب و کیفر الهی است دوری می نمایند) و رها می کنند از آن آنچه را که می دانند ایشان را رها خواهد نمود (به کالای آن دل نمی بندند چون می دانند از ایشان جدا خواهد شد) و می بینند که بسیار بهره بردن دیگران از دنیا کم بهره بردن است (نسبت به بهره آخرت) و دریافتشان دنیا را (موجب) از دست دادن (سعادت جاوید) است، ایشان دشمنند آن را که مردم با آن آشتی هستند و آشتی هستند آن را که مردم با آن دشمنند (از خواهش نفس دوری گزیده و در برابر آن ایستادگی می نمایند) به سبب ایشان کتاب دانسته شد (مردم به احکام قرآن پی بردند) و با آن کتاب آنها شناختند، و به ایشان کتاب برجا ماند (از تغییر و تبدیل و کم و زیاد شدن محفوظ ماند) و با آن کتاب آنها برپا ماندند (آنچه داشتند از

آن گرفتند( امید و آرزوئی بالاتر از امیدشان )پاداش خداوند سبحان( و ترسی بالاتر از ترسشان )کیفر الهی( نمی بینند.

حکمت 425

امام علیه السلام (درباره به یاد مرگ بودن) فرموده است: به یاد داشته باشید بریده شدن لذتها و خوشیها و برجا ماندن گناهان را (به یاد مرگ باشید که با رسیدن آن خوشیهای چند روزه از بین می رود و کیفر گناهان همواره می ماند).

حکمت 426