ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 127

از خطبه های آن حضرت علیه السلام است (که در نخیله) هنگام رفتن به شام (جنگ صفین در بیست و پنجم ماه شوال سال سی و هفت هجری فرموده): سپاس خداوند را سزا است هر بار که شب گردد و جهان رو به ظلمت و تاریکی نهد، و ستایش حقتعالی را روا است هر وقت که ستاره هویدا و پنهان شود (همیشه در هر وقتی از اوقات حمد و شکر خدای متعال بر هر کس واجب و لازم است) و حمد بیشمار معبودی را است که مستجمع جمیع صفات کمالیه است، و نعمت و بخشش او تمامی ندارد (همگان را شامل است) و فضل و کرمش را هیچ چیز برابری نمی کند. و بعد جلوداران لشگر خود (زیاد ابن نصر و شریح ابن هانی) را (با دوازده هزار سوار) فرستادم، و به ایشان دستور دادم که در کنار فرات درنگ نمایند تا فرمان من (در خصوص حرکت) به آنها برسد، و مصلحت در این دیدم که از این آب (فرات) عبور کرده نزد عده ای از شما (مسلمانان) روم که در اطراف وجله ساکن (اهل مدائن) هستند و ایشان را تجهیز کرده با شما بجنگ دشمنتان بیاورم، و آنها را برای شما کمک قرار دهم. (سیدرضی فرماید:) می گویم: منظور حضرت از لفظ ملطاط در اینجا موضعی بوده است کنار فرات که جلوداران لشگر خود را به فرود آمدن در آنجا امر فرموده، و نیز بساحل و کنار دریا هم ملطاط گفته می شود، و این لفظ در اصل به معنی زمین هموار است، و مقصود حضرت از لفظ نطفه (که به معنی آب صافی است کم یا زیاد) آب فرات است، و این تعبیر از عبارات غریبه و شگفت آور است.

خطبه 049-صفات خداوندی