ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 137

از سخنان آن حضرت علیه السلام است (که در آن ثبات قدم خویش و سائر اصحاب حضرت رسول و فداکاریهاشان را در جنگها برای یاری دین مقدس اسلام بیان فرموده، و اصحابش را به جهاد در راه خدا و جنگ با دشمنان ترغیب نموده آنان را از سستی در این امر توبیخ و سرزنش می نماید: ما )برای یاری دین اسلام زمانی که( با رسول خدا صلی الله علیه و آله بودیم پدران و فرزندان و برادران و عموهای خود را )در جنگها( می کشتیم، و این رفتار برایمان و اعتقاد ما افزوده اطاعت و فرمانبرداری پیش می گرفتیم، و ثبات قدم ما را در راه راست می افزود، و شکیبائی ما را بر سوزش درد و سعی و کوششمان را برای جهاد با دشمن زیاد می نمود، و )در کارزارهای زمان پیغمبر روش جنگیدن ما با دشمن چنین( بود مردی از ما با یکی از دشمن به یکدیگر حمله کرده با هم درمی افتادند مانند درافتادن دو حیوان نر و به جان یکدیگر می افتادند )درصدد کشتن هم برمی آمدند( تا کدام یک دیگری را از جام مرگ سیرآب نماید )او را بکشد( پس گاهی ما بر دشمن ظفر می یافتیم و گاهی دشمن بر ما غالب می گشت، چون خداوند راستی ما را دید )از همه چیز گذشتن در راه اسلام را نشان دادیم( دشمن ما را خوار و فیروزی ر

ا نصیب ما گردانید، تا اینکه اسلام مستقر (و امر دین منظم) گردید مانند شتری که در موقع استراحت سینه و گردن خود را بر زمین می افکند (از اضطراب و نگرانی از دشمن رهائی یافت) و در جاهای خود پخش شد (حقیقت آن در همه جای جهان منتشر گردید) و بجان خودم سوگند اگر رفتار ما (در یاری اسلام) مانند رفتار شما بود (و در پیکار با دشمن مانند شما سستی و سهل انگاری می نمودیم) پایه دین برقرار نمی گردید (خداشناسی پیدا نمی شد) و شاخه درخت ایمان سبز نمی گشت (قوانین اسلام منتشر نمی گردید) و سوگند به خدا از این رفتار (ناپسندیده و سستی در کارزار به عوض شیر از ناقه دنیا) خون خواهید دوشید، و در پی آن (وقتی دشمن بر شما مسلط گردد) پشیمان خواهید گشت.

خطبه 056-به یاران خود