ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 391

برادر (هم کیش) خود غیبت کرده او را به گناهی که مرتکب شده سرزنش نماید؟! (در صورتیکه چنین شخص گناهکاری خود به غیبت سزاوارتر است) آیا بیاد نمی آورد جائی را که گناهانش را خداوند پوشانیده و آن بزرگتر از گناهی است که برادر خود را به آن غیبت کرده؟! (غیبت کننده معامله خداوند را با خودش که گناهانش را پوشانیده و مفتضح و رسوایش ننموده فراموش کرده که برادر خود را در گناهی که کرده رسوا مینماید) و چگونه او را به گناهی سرزنش مینماید که خود مانند آن را مرتکب بوده، پس اگر عین آن گناه را هم مرتکب نگشته طرز دیگری نافرمانی خدا نموده (گناه دیگری مرتکب شده است) که بزرگتر از گناه برادرش میباشد و سوگند به خدا اگر گناه بزرگی مرتکب نشده باشد و با گناه کوچکی نافرمانی نموده باشد هر آینه جرات و دلیری او بر عیب جوئی و بدگوئی مردم (از گناه بزرگی که مرتکب نشده) بزرگتر است. (پس از این امام علیه السلام بر سبیل پند و اندرز میفرماید:) ای بنده خدا در عیب جوئی و بدگوئی از هیچکس بر اثر گناه او عجله و شتاب مکن که شاید او (از گناهی که کرده توبه و بازگشت نموده و) آمرزیده شده باشد، و بر نفس خود از گناه کوچک ایمن و آسوده مباش (و به چشم حقارت و کوچکی در آن ننگر( که شاید بر اثر آن معذب و گرفتار باشی، و هر که از شما عیب و بدی غیر خود را میداند باید )از عیب جوئی و طعن زدن بر او( خودداری نماید به جهت آنکه به عیب خود آشنا و دانا است، و باید شکر از اجتناب گناهی که دیگری به آن مبتلی است او را مشغول سازد )و سپاسگزاری از این نعمت به او مجال ندهد که عیب دیگری گوید(.

خطبه 141-درباره نهی از غیبت