ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 406

در تجهیز لشگر و آراستگی و انتظام امر ایشان بکوش( و آنان را به آتش جنگ درآورده خود به کارزار مرو، زیرا اگر تو از این زمین )مدینه طیبه پایتخت اسلام( بیرون روی عرب از اطراف و نواحی آن )فرصت بدست آورده( عهد با تو را شکسته فساد و تباهکاری مینمایند )از زیر بار اطاعت و پیروی تو گردن میکشند، و رشته نظم مملکت از هم گسیخته میشود( تا کار بجائی میرسد که حفظ و نگهبانی سر حدها که در پشت سر گذاشته ای نزد تو از رفتن به کارزار مهمتر میگردد )خلاصه چون بیرون روی بیم آن هست که اعراب فتنه و آشوب برپا نموده در نظم مملکت اخلال کنند به حدی که اهمیت تدبیر در آن کار بر تو از تدبیر جنگ با کفار بیشتر گردد، و دیگر آنکه اگر تو وارد کارزار شوی، و( ایرانیها تو را به بینند میگویند: این پیشوای عرب است )که بجز او برای آنها پیشوائی نمیباشد( که اگر او را از بین ببرید )به قتل رسانید( آسودگی خواهید یافت، و این اندیشه حرص ایشان را بر )جنگ با( تو و طمعشان را در )نابود کردن( تو سخت تر و زیادتر میگرداند، و )چون از جمله پرسشهای عمر از آن حضرت این بود که گفت: ایرانیها تصمیم گرفته اند که به مسلمین هجوم آورده با ایشان بجنگند، و این تصمیم آنها دلیل انبوهی سپاه و قوت و توانائیشان میباشد، و من کراهت دارم از اینکه آنان پیش جنگ شوند، امام علیه السلام در پاسخ او میفرماید:( اما آنچه تو راجع به آمدن ایرانیها به جنگ مسلمین یادآوری نمودی، پس )باکی نیست، زیرا( خداوند سبحان از آمدن ایشان بیش از تو کراهت دارد و او تواناتر است به بر طرف نمودن آنچه را که از آن کراهت دارد (و به آن راضی نیست) و اما آنچه راجع به بسیاری عدد ایشان ذکر کردی، پس (آن هم نگرانی ندارد، زیرا) ما پیش از این (در زمان حضرت رسول و صدر اسلام با کفار) به بسیاری لشگر جنگ نمیکردیم، بلکه به کمک و یاری خداوند متعال میجنگیدیم (اکنون از کمی لشگر نگران مباش، حقتعالی ما را یاری فرموده بالاخره فتح و فیروزی را از آن ما میگرداند).

خطبه 147-در هدف از بعثت