ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 413

از سخنان آن حضرت علیه السلام است درباره اهل بصره (مذمت طلحه و زبیر): طلحه و زبیر هر یک امارت و حکومت بر مردم را برای خود امیدوار بوده و درخواست مینمایند، نه برای رفیقش (زیرا هر یک خلافت را برای خود دست و پا میکند، پس پیمان شکنی و یاغی شدنشان بر من چنانکه اظهار میکنند به طرفداری از دین و ایمان نیست، بلکه به جهت حب دنیا و شهوت جاه است، لذا در این جنگ و زد و خورد) به سوی خدا تقرب نجسته به ریسمانی و به رشته ای خود را به او نزدیک نمینمایند (عذر و بهانه ای ندارند که نزد حقتعالی برای ریختن خونهای ناحق حجت و دلیل قرار دهند، و چون ایشان طرفدار دین نبوده خدا را در نظر ندارند) هر یک برای رفیق خود کینه در دل دارد که به همین زودی پرده از روی کار برداشته کینه را آشکار خواهد ساخت (چنانکه چون وارد بصره شده به مکر، عثمان ابن حنیف را دستگیر کرده بسیاری از سپاه و نگهبانان بیت المال را کشتند، برای پیش نمازی با هم اختلاف نموده و دشمنی ظاهر ساختند، تا اینکه عایشه میان آن آشتی داد به این ترتیب که یک روز محمد ابن طلحه پیش نماز باشند و یک روز عبدالله ابن زبیر، و دیگر هر یک از آنها از عایشه درخواست نمود که مردم بر او

سلام کرده و او را به امارت بشناسند، پس عایشه فرمان داد تا مردم به هر دو سلام کرده و ایشان را با هم به امارت بپذیرند، خلاصه از این گونه اختلافها بین آنها بسیار بود، و از این رو امام علیه السلام میفرماید:( سوگند به خدا اگر به آنچه که میخواهند دست یابند )به ریاست و حکومت برسند( هر آینه هر یک جان دیگری را بگیرد و هر کدام رفیقش را تباه و نابود سازد )