ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 457

از خطبه های آن حضرت علیه السلام است (در اندرز و پرهیزکاری و تهیه توشه آخرت): سپاس خداوندی را سزا است که سپاسگزاری را کلید یادآوری خود و وسیله افزونی احسان و بخشش و رهبر نعمتها و بزرگواری خویش قرار داد (زیرا هر که او را سپاس گزارد یادش نموده، و احسان و نیکوئی بیشتر او را مییابد، و به نعمتهای بیشمار و بزرگواریش پی میبرد). بندگان خدا، روزگار به حاضرین میگذرد مانند گذشتن به گذشتگان (پیشینیان مردند شما نیز زنده نمیمانید) آنچه رفت (زندگانی گذشته) باز نمیگردد، و آنچه هست (از خوشی و بدی) همیشه پایدار نیست، رفتار آخر آن مانند اول آنست (با گذشتگان و آیندگان یک جور رفتار میکند) کارهایش از هم پیشی گرفته و نشانه هایش همراه هم هستند (کارهای آن زود نابود میگردد، پس خردمند از گردش روزگار عبرت گرفته به آن دل نبندد) پس (بطوری بسرعت دنیا رو به زوال و نیستی است که) گویا به قیامت حاضرید، شما را میراند مانند راندن ساربان شترهایش را که هفت ماه از زائیدن آن گذشته و شیرشان خشک شده باشد (اینگونه شترها را بر اثر سبکی آنها به سختی و تندی میرانند، به خلاف شترهائیکه در ماههای آخر آبستن میباشند که آنها را از روی مهربانی به

آهستگی میبرند( پس کسی که خود را به غیر )به خواهشهای نفس و آرایشهای دنیا( مشغول گرداند، در تاریکیهای بدبختی سرگردان ماند، و در تباهکاریها آمیخته شود )که رهائی نیابد( و شیاطین و دیوهای او )گمراه کنندگان( او را به سرکشی وادار کنند، و کردار بدش را در برابر او بیارایند، پس )ای کسی که خود را به غیر مشغول ساخته ای بدان که( پایان پیشروان )به عبادت و بندگی( بهشت است، و پایان تقصیر کنندگان )گناهکاران( آتش )و چون بهشت جاوید جز با پرهیزکاری به دست نمی آید میفرماید:(