ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 618

از سخنان آن حضرت علیه السلام است هنگامی که شنید گروهی از اصحابش در روزهای جنگ صفین به لشگر شام دشنام میدهند: من نمی پسندم که شما (به مردم شام) دشنام دهید (این جمله دلالت ندارد که دشنام دادن به آنها حرمت داشته باشد چون شک نیست که دشنام به غیر مومن یعنی کافر فاسق و دشمن آل محمد علیهم السلام جائز است و بیزاری از ایشان واجب، ولی مقصود از فرمایش امام علیه السلام این است که چون منظور آن حضرت از این جنگ و زد و خورد بدست آوردن ریاست و سلطنت نبوده بلکه برای هدایت و راهنمائی مردم و اعلاء کلمه اسلام است، پس دشنام سبب زیاد شدن دشمنی و کینه می گردد، و آنها هم به نادانی با آن حضرت و لشگرش دشنام خواهند داد، و دشنام به ولی خدا و دشنام به پیغمبر است و دشنام به پیغمبر دشنام به خدا و موجب دخول آتش است، خلاصه طعن و دشنام به دشمنان خدا و رسول و اوصیاء آن حضرت علیهم السلام شرعا جائز و مستحب ست و بیزاری از آنها واجب است، چنانکه در سخن نوزدهم امام علیه السلام به اشعث ابن قیس که منافقین و در میان لشگر آن حضرت بود لعن فرموده دشمنام داد، ولی در صورت خوف ضرر جانی و مالی و توانا نبودن بر دفاع خودداری و دوری ایشان