ترجمه و شرح نهج البلاغه (فیض الاسلام) صفحه 774

بماند، پس درخت را به آن درخواست فرمان داد، آن گاه نیمه آن به سوی آن حضرت رو آورد که به شگفترین روی آوردن و سخت ترین صدا کردن می ماند (از اول با شتابتر فرمان آن بزگوار را اجابت نمود) و نزدیک بود به رسول خدا صلی الله علیه و آله بپیچد، پس از روی ناسپاسی و ستیزگی گفتند: امر کن این نیمه باز گردد و به نیمه خود پیوندد همچنانکه بود، پس پیغمبر صلی الله علیه و آله امر فرمود درخت بازگشت، من گفتم: سزاوار پرستش جز خدا نیست، ای رسول خدا من نخست کسی هستم که ایمان به تو آوردم و نخست کسی که اقرار کردم به اینکه درخت به فرمان و خواست خدا به جا آورد آنچه را که کرد برای اعتراف به پیغمبری تو و احترام فرمانت، پس همه آن گروه گفتند: جادوگر بسیار دروغگوئی است، شگفت جادوئی که در آن چابک است! (زیرا بدون تامل و اندیشه آنچه خواسته کرد) و گفتند: آیا تو را در کارت تصدیق می نماید غیر از مانند این شخص؟! که قصدشان من بودم، و من از گروهی هستم که در راه خدا آنان را توبیخ سرزنش کننده ای باز نمی دارد، چهره آنان چهره راستگویان و سخنشان نیکوکاران است، شب را آباد کننده و روز را نشانه و راهنما هستند (شب را زنده داشته آخرت خود را آباد می سازند و روز مردم را به راه حق راهنمائی می نمایند( به ریسمان قرآن )علوم و معارف آن که سبب رهائی و گمراهی از بدبختی است( خود را می آویزند، و راههای خدا روشهای پیغمبرش را زنده می کنند )آثار دین را نشر داده به احکام آن عمل می نمایند( گردنکشی و سرفرازی و نادرستی و تباهکاری نمی کنند، دلهاشان در بهشت و بدنهاشان مشغول کار )دلهاشان متوجه آخرت و بدنهاشان به کارهای نیکو و بندگی پرداخته( است.

خطبه 235-سخنی با عبدالله بن عباس