جامعه علوی در نهچ البلاغه صفحه 1

مقدمه

یکی از مسائلی که حیرت و شگفتی آدمیان را به ارمغان می آورد ، مطالعه ی شخصیت علی(ع) است که جامع کمال انسانی و در بردارنده ی شهامت ، حق جویی ، حق خواهی ، حق گرایی و عدالت است و فصاحت کلام او با شجاعتش هم راهی می کرد

مولود کعبه که ابراهیم وار هیچ گاه بر بتان سجده نکرد ، موحد به دنیا آمد و موحدانه در محراب عبادت به دیدار حق شتافت و رستگار گشت .

امام(ع) برجسته ترین پیرو محمد(ص) بود و قرآن را طراز عدالت قرار می داد .

علی از روزگار خود بزرگ تر بود و

همین سبب احساس تنهایی او بود؛ حتی جامه ی تاریخ و جامه ی معاصر بر اندام علی نمی گنجد .

تنهایی علی ، زاییده ی کینه توزی و حسادت دشمنان و نادانی دوستان او بود . علی از گذشته و حال جفا دیده است و اما آیندگان نیز . . . .

وجوه متفاوت و متضاد در علی(ع) مستشرقان را به وجد در آورده است . شیر بیشه ی روز و عارف شب ، ذلّت در برابر خدا و عزّت در برابر دشمن ، گرسنگی مستمر ، هم راه با فعالیت شبانه روزی ، قاطعیت هم راه با مدارایی ، نمونه ای از تضاد علوی است .

مرگ علی(ع) ، او را بیش تر شناساند؛ آن گاه که توفان سیاه ذلّت و سیاست مکر و نیرنگ آشکار شد و زبونی مردم را به ارمغان آورد و سلطنت را جانشین امامت ساخت .