تجلی امامت در نهج البلاغه‌ صفحه 107

كردند، در برابر انبوه مسلمانهاي مشتاق و دلهاي شيفته و چشمان منتظر امامت و خلافت وي، لب به سخن گشود و فرمود:

اما و الذي فلق الحبه و برا النسمه، لو لا حضور الحاضر و قيام الحجه بوجود الناصر، و ما اخذ الله علي العلماء ان لا يقاروا علي كظه ظالم و لا سغب مظلوم، لا لقيت حبلها علي غاربها و لسقيت آخرها بكاس اولها و لا لفيتم دنياكم هذه ازهد عندي من عفطه عنز. [114].

«سوگند به خدايي كه دانه را شكافت و جان را آفريد، اگر اين بيعت كنندگان نبودند، و ياران، حجت بر من تمام نمي‌نمودند و خدا دانشوران را نفرموده بود تا ستمكار شكمباره را بر نتابند و به ياري گرسنگان ستمديده بشتابند، رشته‌ي اين كار را از دست مي‌گذاشتم و پايانش را چون آغازش مي‌انگاشتم و مانند گذشته، خود را به كناري مي‌داشتم و مي‌ديديد كه دنياي شما را به چيزي نمي‌شمارم، چندانكه دنيا در نظر من از آب بيني بزي ماده خوارتر است».

در اين فراز از سخنان اميرمومنان امام علي (ع) در رابطه با تبيين وظايف رهبري و مسئوليت خطير زعامت جامعه‌ي اسلامي، نكات ارزنده و مهمي وجود دارد، كه در ارتباط با مقام امامت امت اسلامي شايان توجه است. مهمترين اين نكات عبارتست از:

1- در رابطه با جريانات تلخي كه پس از رحلت اندوهبار پيامبر اكرم (ص) در تاريخ اسلام پديد آمد و باعث انحراف و واماندگي امت اسلامي