تجلی امامت در نهج البلاغه‌ صفحه 113

لها اعلام … [120].

«آگاه باش كه بهترين بندگان حق تعالي در پيشگاه او امام و رهبر دادگريست، كه خود هدايت يافته و ديگران را راه مي‌نمايد. امامي كه سنتهاي روشن و آشكار پيامبر اكرم (ص) را در جامعه بر پا و استوار كند و بدعتهاي جاهلانه و ناآشنا را از ميان بردارد. سنتها روشن و نشانه‌هاي آنها آشكار است و بدعتها نيز روشن و نشانه‌هاي آن هويدا است … ».

و در همين رابطه امام عليه‌السلام طلحه و زبير را مخاطب قرار داده و فرمود:

و الله ما كانت لي في الخلافه رغبه و لا في الولايه اربه و لكنكم دعوتموني اليها و حملتموني عليها، فلما افضت الي نظرت الي كتاب الله و ما وضع لنا و امرنا بالحكم به فاتبعته، و ما استن النبي (ص) فاقتديته، فلم احتج في ذلك الي رايكما و لا راي غيركما و لا وقع حكم جهلته … [121].

«به خدا سوگند، كه من رغبتي به خلافت و علاقه‌اي به زمامداري شما نداشتم، ولي شما مرا به اين كار دعوت و به پذيرش آن وادار كرديد. و هنگامي كه خلافت به من رسيد، به كتاب خدا نگاه كردم و از آنچه براي ما تعيين كرده، و ما را به اجراي آن فرمان داده بود، پيروي كرده و به آنچه پيامبر خدا سنت قرار داده اقتدا كردم و در اين رابطه به انديشه و راي شما و غير شما نيازي نداشتم. و هيچ حكمي پيش آمد نكرده است كه نسبت به آن آگاه نباشم … ».