تجلی امامت در نهج البلاغه‌ صفحه 148

براي بيعت آمده‌ايم، بيعت، بيعت. و من- به دليل شناختي كه از شما داشتم- دستهاي خود را بر هم نهادم، ولي شما به زور آنها را باز كرديد. من دستهايم را باز پس كشيدم و شما آنها را براي بيعت به سوي خود كشيده و با اصرار فراوان با من بيعت كرديد. خدايا اين دو نفر (طلحه و زبير) رشته‌ي خويشاوندي با من را بريدند، بي‌پروا به من ستم كردند، بيعت خود را با من شكسته و مردم را عليه من برانگيختند. بنابراين گرههايي را كه اينها بسته‌اند، تو باز كن و آنچه را كه رشته‌اند استوار مكن و كيفر آنچه را كه به دل داشتند و اعمالي را كه انجام دادند، به ايشان برسان.

من پيش از شروع جنگ از آنها خواستم، تا بيعت خود را از سر گيرند و هنوز كه به آتش جنگ دامن نزده‌اند، لحظه‌اي بينديشند، ولي آنها نعمت حق تعالي را خوار شمرده و سلامت و آرامش را نپذيرفتند».

سيماي امام در آئينه‌ي كلام امام

شناخت امام و عرفان و آگاهي نسبت به شخصيت و هويت امام معصوم و برگزيده از سوي خدا و معرفي شده به وسيله‌ي پيامبر (ص)، اگر چه بر هر مسلماني واجب است و بر اساس اين تكليف الهي همه‌ي مسلمانان و گرويدگان به خداي يگانه، وظيفه دارند كه در جهت دستيابي به شناخت امام معصومي كه اطاعت از وي فريضه‌ي الهي است، تلاش و كوشش كنند. ولي با اينهمه معرفت در حق امام و آگاهي از شخصيت و هويت و كرامت ذاتي وي، امر مهمي است كه به سادگي و سهولت امكان‌پذير نيست. و همه‌ي آنهايي كه در رابطه با شناخت امام معصوم