تجلی امامت در نهج البلاغه‌ صفحه 150

معظم وي، روي نياز به سوي علي (ع) مي‌آوريم و در كلام رساي آن حضرت- اگر چه آن بزرگوار هم در حد درك و فهم محدود انسانها سخن گفته- مقام و منزلت ايشان را مي‌جوئيم. و يقين داريم كه توصيف امام از شخصيت خود، وصف نور است. و از آنجا كه همه‌ي عترت پيامبر (ص) نور واحدي هستند، با شناخت علي عليه‌السلام به قداست، عظمت و شخصيت امامان معصوم از نسل وي، فراخور فهم خويش دست مي‌يابيم. بر اين اساس همه‌ي تشنگان زلال معرفت امام علي (ع) را به نوشيدن از كوثر گواراي كلام آن حضرت، در معرفي خود فرا مي‌خوانيم:

هماهنگي امام با قرآن و پيامبر

زبان گويا به حق و بيان رسا و هماهنگ با راستي و حقيقت اميرالمومنين علي (ع)، در رابطه با همراهي ايشان با قرآن و همگامي خويش با پيامبر مكرم (ص) مي‌فرمايد:

و و الله ان جئتها اني للمحق الذي يتبع، و ان الكتاب لمعي ما فارقته مذ صحبته. [154].

«سوگند به خداي بزرگ كه اگر به آن كار اقدام مي‌كردم، (حكميت را در جنگ صفين مي‌پذيرفتم) حق با من بود و سزاوار بود كه از من پيروي كنند. به راستي كه كتاب حق تعالي با من است و من از هنگامي كه با قرآن همراه شده‌ام، هرگز از كتاب خدا جدا نشده‌ام (يعني همه‌ي افكار و