تجلی امامت در نهج البلاغه‌ صفحه 204

«دنيا فريب مي‌دهد، زيان مي‌رساند و مي‌گذرد. همانا خداي سبحان- به دليل پستي و حقارت دنيا- راضي نشد كه دنيا را پاداش دوستان خود و كيفر دشمنانش قرار دهد. مردم در دنيا بمانند كاروانياني هستند، كه هر جا در ميان راه فرود آمده‌اند- تا اندكي استراحت كنند- ناگهان قافله‌سالار آنها فرمان حركت مي‌دهد و كاروانيان به فرمان او كوچ مي‌كنند».

همه‌ي آنچه كه تا به حال در مذمت و سرزنش دنيا از زبان و كلام اميرالمومنين امام علي (ع) نقل شد، بيان اندكي از بي‌ارزشي و نامباركي و ناپايداري دنيا در كلام آن بزرگوار است. صفحات روشن نهج‌البلاغه و خطبه‌ها، حكمتها، نامه‌ها و كلامهاي آن بيانگر نهايت نفرت امام عليه‌السلام از دنيا و زشتيها و فريبندگيها و پستي‌هاي آن است. در اين رابطه توجه خوانندگان اين صحيفه را به مطالعه‌ي كامل خطبه‌هاي نهج‌البلاغه فيض‌الاسلام به شماره‌هاي 156 و217 و233 و232 و230 و228 و181 و172 و145 و129 و113 و52 و105 و53 و34 و28 و3 و160 و112 و110 و82 و81 و62 و نامه‌هاي امام (ع) به اشخاص مختلف به شماره‌هاي 48 و39 و43 و33 و17 و32 و31 و22 و69 و68 و49 و3 و به سخنان حكمت‌آميز امام (ع) كه با عنوان حكمت در نهج‌البلاغه فراهم آمده به شماره‌هاي 397 و364 و362 و103 و86 و351 و336 و182 و121 و243 و223 و100 و407 و359 و به گفتارهاي كوتاه امام علي (ع) كه در نهج‌البلاغه با عنوان كلام جمع‌آوري شده به شماره‌هاي 130 و194 و42،