تجلی امامت در نهج البلاغه‌ صفحه 65

بسنده است. در اين حال در نهايت نااميدي و دلشكستگي اعمال خود را فرياد مي‌زند و به ياري مي‌طلبد، كردارش در جواب او مي‌گويند، ما تو را تنها نمي‌گذاريم و تا هميشه‌ي حيات، به درازاي ابديت با تو همراهي مي‌كنيم. و از اين لحظه به بعد، آنچه به تو مي‌رسد از سوي ما و سايه‌ي ما است. و به همين دليل امام عليه‌السلام در كلام خويش فرمود:

«رهبر هر قومي- مانند ديگران- بايد مرد آخرت باشد، زيرا از آنجا آمده و به آنجا بازمي‌گردد». از آنجا كه رهبران جامعه‌ي انساني به دليل گرفتاري و وابستگي بيشتر دنيايي و امكان بهره‌برداري بيشتر ايشان از دنيا، ياد مرگ را فراموش مي‌كنند و به ماجراي زندگي و بدنامي حكومت گرفتار مي‌شوند، امام عليه‌السلام كه رحمت جاودانه‌ي خدا نصيب او باد، ايشان را سفارش مي‌كند، تا بيش از آنچه به دنيا و افسانه‌ي تكراري آن فكر مي‌كنند، به آخرت و هنگام مرگ و لحظات واپسين عمر بينديشند. باشد كه ياد مرگ آنها را از فراموش كردن خدا و محو شدن در دنيا و دل سپاري به مظاهر فريبنده و ناپايدار آن رهايي بخشد.

امام حق در نهج‌البلاغه

در بيان شيوا و كلام بليغ اميرمومنان امام علي (ع)، سيماي امام امت اسلامي در سه چهره‌ي مطهر و مقدس تصوير شده است. نخستين چهره‌ي روشن و مطهري كه در كلام امام عليه‌السلام به عنوان امام براي امت اسلام معرفي شده، قرآن مجيد مي‌باشد. امام موحدان پرهيزگار در خطبه‌ي 86 نهج‌البلاغه به توصيف بهترين بندگان خدا (احب عباد الله) پرداخته و