حدیث بندگی صفحه 396

ابودرداء می گوید در تاریکی شب وارد نخلستان شدم صدای ضجه و شیون مردی که بسیار جانسوز گریه می کرد به گوشم خورد آن قدر لحن مناجاتش جذاب بود که مرا به سوی خود جلب نمود ولی وقتی نزدیک شدم دیدم مثل یک چوب خشک روی زمین افتاده است. وقتی بر چهره صاحب صدا نگریستم دیدم که مولایم امیرالمومنین علی علیه السلام است شتابان خود را به خانه آن حضرت رساندم و اهل خانه را از وضع آن بزرگوار با خبر ساختم و گفتم که علی علیه السلام از خوف خدا در نخلستان جان داد.

از داخل خانه پاسخ شنیدم که ابودرداء اشتباه می کنی علی علیه السلام نمرده است بلکه اغلب شب ها از خوف و خشیت الهی تاب نمی آورد (1)

علی آن شیر خدا شاه عرب***الفتی داشته با این دل شب

شب ز اسرار علی آگاه است***دل شب محرم سر الله است

شب شنیده است مناجات علی***جوشش چشمه عشق ازلی

فجر تا سینه آفاق شکافت***چشم بیدار علی خفته نیافت

خشیت

وَ زَیِّنْ لِیَ التَّفَرُّدَ بِمُنَاجَاتِکَ بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ وَ هَبْ لِی عِصْمَهً تُدْنِینِی مِنْ خَشْیَتِکَ(2)

الها مناجات با خودت را در شب و روز و در خلوت و تنهایی برایم زینت ده و به من یک نوع خود نگهداری عطا کن که به خشیت و خوف تو نزدیکم گرداند.

راغب در مفردات می گوید: اَلخَشیَهُ خَوفٌ یَشُوُبُهُ تَعظِیمٌ وَ اَکثَرُ ما یَکُونُ ذلِکَ عَن عِلمٍ بِما یَخشی مِنهُ وَ لِذلِکَ خُصَّ العُلَماءِ بِها فِی قَولِهِ اِنَّما یَخشَی اللهَ مِن عِبادِهِ العُلَماءِ