حدیث بندگی صفحه 476

هر چیزی زکاتی دارد و زکات بدن ها روزه است.

یعنی اضافات و زیادی های موجود در بدن مثل زکات اموال باید از بدن ها بیرون رود و آن به توسط روزه انجام می گیرد.

رهبانیت

اللَّهُمَّ إِنِّی أَخْلَصْتُ بِانْقِطَاعِی إِلَیْکَ وَ أَقْبَلْتُ بِکُلِّی عَلَیْکَ وَ صَرَفْتُ وَجْهِی عَمَّنْ یَحْتَاجُ إِلَی رِفْدِکَ وَ قَلَبْتُ مَسْأَلَتِی عَمَّنْ لَمْ یَسْتَغْنِ عَنْ فَضْلِکَ وَ رَأَیْتُ أَنَّ طَلَبَ الْمُحْتَاجِ إِلَی الْمُحْتَاجِ سَفَهٌ مِنْ رَأْیِهِ وَ ضَلَّهٌ مِنْ عَقْلِهِ...(1)

پروردگارا با بریدن از خلق و اتکال بر تو خود را خالص کرده ام و با همه وجودم به تو رو آورده ام و از آنکه به تو محتاج است خواهش نمی کنم و در خواستم را از کسی که از احسانت بی نیاز نیست برگردانیده ام و دیدم که درخواست حاجت از کسی که خود محتاج است سفاهت و دیوانگی است.

بیان امام سجاد علیه السلام از بریدن خلق خدا و اتکال و روی آوردن به خدا به معنای عزلت گزینی و انزوا طلبی نیست که متاسفانه بعضی از افراد چنین اشتباهی را کرده و از جامعه فاصله گرفته و گره ای از کار کسی باز نمی کنند و به عبادت مشغولند.

انقطاع از خلق در زبان روایات و دعاها یعنی دل نبستن به غیر خدا و درخواست حاجت فقط و فقط از خد کردن و نه آن چیزی که در فضای مسیحیت و یا سایر ادیان مطرح است.

لغت رهبه که رهبانیت از آن گرفته شده یعنی ترس و ترهب یعنی تعبد و این در رهانیت استعمال شده چون راهب در حد اعلا و ترس از خدا دارد و گوشه گیری را انتخاب می کند.

در حالی اسلام چنین روشی را تایید نمی کند بلکه حضور در اجتماع و جبهه و جنگ را ضرروی می داند.