حدیث بندگی صفحه 482

حرف ز

زبان

وَ کَمْ مِنْ حَاسِدٍ قَدْ شَرِقَ بِی بِغُصَّتِهِ، وَ شَجِیَ مِنِّی بِغَیْظِهِ، وَ سَلَقَنِی بِحَدِّ لِسَانِهِ(1)

خداوندا چه بسیار حسودی که به خاطر نعمت های من غصه دار شد و بغض گلویش را گرفت و با زبانش مرا آزار داد.

امام سجاد علیه السلام از جمله زجر کشیده های زخم زبان های مردمی است که بعد از شهادت پدر بزرگوارش حضرت سیدالشهدا علیه السلام به آن حضرت روا داشتند و چون بعد از حادثه کربلا مردم شام بیشترین بد زبانی ها را نسبت به آن بزرگوار داشتند وقتی از حضرت پرسیدند کجا به شما در سفر حادثه کربلا و بعد از آن بیشتر سخت گذشت سه بار فرمود: اَلشّام چون با اهانت ها و بدگویی هایشان دل داغ دیده آن بزرگوار را آزرده اند. (2) آری زبان هم می تواند منشا خیر و بندگی پروردگار و نشر فرهنگ ناب و اصیل قرآن و عترت باشد و هم سرچشمه ده ها گناه که در بعضی از موارد آن باید به کسی زبانش را مهار نکرده باید حد جاری کرد.

پس سزاوار است که زبان را در اختیار و کنترل گرفت و تربیتش کرد در غیر این صورت باعث زحمت خود و دیگران خواهد شد.

امیرالمومنین لعلی علیه السلام می فرماید:

اَللّسانُ سَبَعٌ اِن خُلِّی عَنهُ عَقَرَ (3)

زبان تربیت نشده درنده ای است که اگر رهایش کنی می گزد.

انسان فهمیده زبانش را بدون فکر و مشورت و سنجیدن رها نمی کند و برعکس آدم بی عقل و نادان هر چه بر زبانش اید می گوید بدون آنکه فکر کند. همان بزرگوار فرمود:

1- دعای چهل و نهم صحیفه
2- نقل از نفس المهموم ص 202
3- نهج البلاغه حکم و مواعظ 60