پژوهشی در دوازده حدیث از منابع اهل سنت صفحه 1

مقدمه

( اُدعُ إلی سَبیلِ رَبِّکَ

بِالحِکمَهِ وَالمَوعِظَهِ الحَسَنَهِ وَجادِلهُم بِالَّتی هِیَ اَحسَن

إنَّ رَبَّکَ هُوَ اَعلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبیلِهِ وَهُوَ اَعلَمُ بِالمُهتَدینَ )

(سوره نحل، آیه 125)

با حکمت و اندرز نیکو به راه پروردگارت فراخوان و با آنها به روشی که نیکوتر است، مناظره کن، همانا پروردگارت بهتر می داند چه کسی از راه او گمراه شد، و او به هدایت یافتگان داناتر است.

اختلافات و درگیری های فرقه ای و مذهبی در میان مسلمانان از چالش های اساسی و مهم ملت های مسلمان بوده است و هنوز هم از عمده ترین نگرانی های اندیشمندان و فرهیختگان و مصلحان دینی می باشد.

از فرقه ها و مذاهب مجعول و مجهول (و گاه ساخته و پرداخته دشمنان اسلام) که بگذریم، اختلافات مذهبی میان دو گروه عمده مسلمانان یعنی شیعیان و اهل سنّت، از امور انکار ناپذیری است که همواره وجود داشته است. اگرچه در طول تاریخ و در نقاط مختلف دنیا این درگیری ها شدت و ضعف داشته اند و به علل و عوامل زیادی وابسته بوده است. اما از میان همه این عوامل، دانش و بی سوادی، علم و جهل، آگاهی و بی خبری، از عوامل اصلی به شمار می آید و میزان و کیفیت این اختلافات، ارتباط مستقیمی با این عامل کلیدی دارد.

به عبارت دیگر، هرگاه طرفین این دعواهای مذهبی از علم و سواد و آگاهی های دینی برخوردار بوده اند، به همان نسبت تلاش شده است تا اختلافات در فضایی دوستانه و صمیمی و برادرانه ای حل و فصل شود و از درگیری های فیزیکی و اهانت و سبّ و لعن و غیره نیز جلوگیری به عمل آید و در مقابل، در مناطقی که جهل و ناآگاهی و نیز تعصبات کورکورانه و موضع گیری های غیرمنطقی حرف اول را می زده است، همواره شاهد بروز خشونت های مذهبی تا سرحد قتل و کشتار یکدیگر بوده ایم.

بنابراین، تمام کسانی که دل در گرو ایجاد وحدت در میان اُمت اسلامی دارند و پرچمدار اصلاحات سازنده در این موضوع هستند و دردِ دین دارند و در پی منافع شخصی و گروهی خود نیستند و آرزوی دورانی را در سر دارند که همه ی مسلمانان به حبل الهی