امیرالمؤمنین علیه السلام پاسخ می دهد! صفحه 101

... قَدْ تَصافَیْتُمْ عَلی رَفْضِ الْاجِلِ وَ حُبِّ الْعاجِلِ. وَ صارَ دینُ اَحَدِکُمْ لُعْقَهً عَلی لِسانِه صَنیعَ مَنْ قَدْ فَرَغَ مِنْ عَمَلِه وَ اَحْرَزَ رِضی سَیِّدِهِ.

دست به اتحاد زده اید (دست به هم داده اید) که آخرت را رها کنید و به دنیای زودگذر محبّت بورزید. و دین هر یک از شما برای یک بار لیسیدن آن با زبان شده است. (این کارهای شما) مانند کار کسی است که از عمل خود آسوده شده و رضایت مولایش را به دست آورده است.

س 17: شما کدام ملّت را بهترین امّت خود می دانید؟(152)

قَوْمٌ وَ اللَّهِ مَیامینُ الرَّأْیِ مَراجیحُ الْحِلْمِ بِالْحَقِّ مَتاریکُ لِلْبَغْیِ مَضَوْا قُدُمًا عَلَی الطَّریقَهِ وَ أَوْجَفُوا عَلَی الْمَحَجَّهِ فَظَفِرُوا بِالْعُقْبَی الدَّائِمَهِ و الْکَرامَهِ الْبارِدَهِ.

سوگند به خدا! مردمانی مبارک رأی دارای بردباری متین، گویندگان بر حقّ، دوری گزیدگان از ستم برای حرکت در راه حق سبقت بگیرند و در صراط مستقیم به سرعت حرکت کنند؛ مردمانی که در کسب توشه برای آخرت ابدی خود و کرامت گوارای آن حیات فناناپذیر پیروز گشتند.

س 18: وظیفه ی مردم در برابر کسی که گناهکار بوده (بطور مخفیانه) و الان از راه قبلی برگشته است، چیست؟(153)

وَاِنَّما یَنْبَغی لِاَهْلِ الْعِصْمَهِ وَالْمَصْنُوعِ اِلَیْهِمْ فِی السَّلامَهِ: أَنْ یَرْحَمُوا أَهْلَ الذُّنُوبِ وَ الْمَعْصِیَهِ و یَکُونَ الشُّکْرُ هُوَ اْلغالِبَ عَلَیْهِم وَالْحاجِزَلَهُمْ عَنْهُمْ فَکَیْفَ بِالْعائِبِ الَّذی عابَ اَخاهُ وَعَیَّرَهُ بِبَلْواهُ.

این است و جز این نیست که برای کسانی که از معصیت و ارتکاب خطا محفوظ و سالم هستند، سزاوار است که کسانی را که مرتکب گناهان و معصیت می شوند، مورد ترحم قرار دهند و شکرگزاری در برابر این که توانسته اند از آلودگی به گناه در امان باشند، بر آنان غالب شود و مانع عیب جویی و عیب گویی از مبتلایان به گناه گردد. (حال که چنین است، یعنی لازم است که مردمان سالم محفوظ از گناه و خطا عیب جویی و عیب گویی نکنند) پس به طریق اولی نباید کسانی که خود مبتلا و آلوده به عیوب هستند، انحرافات و گناهان دیگران را افشا کنند و بازگو نمایند.

س 19: بهترین موعظه برای عیب جویان و عیب گویان چیست؟(154)

أَما ذَکَرَ مَوْضِعَ سَتْرِاللَّهِ عَلَیْهِ مِنْ ذُنُوبِه مِمَّا هُوَ أَعْظَمُ مِنَ الذَّنْبِ الَّذی عابَهُ بِه ! وَکَیْفَ یَذُّمُهُ بِذَنْبٍ قَدْ رَکِبَ مَثْلَهُ! فَاِنْ لَمْ یَکُنْ رَکِبَ ذلِکَ الذَّنْبَ بِعَیْنِه فَقَدْ عَصَی اللَّهَ فیما سِواهُ مِمَّا هُوَ أَعْظَمُ مِنْهُ وَایْمُ اللَّهِ لَئِنْ لَمْ یَکُنْ عَصاهُ فِی الْکَبِیرِ وَعَصاهُ ِفی الصَّغیرِ لَجَراءَتُهُ عَلی عَیْبِ النَّاسِ اَکْبَرُ!