امیرالمؤمنین علیه السلام پاسخ می دهد! صفحه 48

بر اندیشه ها غالب و قساوت و سنگدلی بر دل ها مسلط بود. و مردم حرام را حلال می شمردند، و دانشمندان را تحقیر می کردند، و جدای از دین الهی زندگی می نمودند و در حال کفر و بی دینی جان سپردند.

س 7: یا علی علیه السلام! اسلام و تعالیم قرآن چگونه است؟(51)

إنَّ اللّهَ تَعَالَی خَصَّکُمْ بِالإسْلامِ وَاسْتَخْلَصَکُمْ لَهُ وَ ذَلِکَ لِأنَّهُ اسْمُ سَلامَهٍ وَجِمَاعُ کَرَامَهٍ اصْطَفَی اللّهُ تَعَالَی مَْهَجَهُ وَ بَیَّنَ حُجَجَهُ مِنْ ظَاهِرِ عِلْمٍ وَ بَاطِنِ حُکْمٍ لاَتَفْنَی غَرائِبُهُ وَلاَتَنْقَضِی عَجَائِبُهُ فِیهِ مَرابِیعُ تُفْتَحُ الْخَیْرَاتُ إلاَّ بِمَفَاتِیحِهِ وَلاَتُکْشَفُ الظُّلُمَاتُ إلاَّ بِمَصَابِیحِهِ قَدْ أحْمَی حِمَاهُ وَ أرْعَی مَرْعَاهُ فِیهِ شِفَاءُ الْمُسْتَشْفِی وَ کِفَایَهُ الْمُکْتَفِی.

خداوند اسلام را مخصوص شما قرار داد و شما را برای آن برگزید، و این برای آن است که اسلام از سلامت گرفته شد و کانون بزرگواری است. خداوند، منهج و طریق اسلام را برگزید و حجت ها و دلایل آن را بیان کرد(قرآن را فرو فرستاد) که ظاهرش علم و باطنش حکمت است و نوآوری های آن پایان نگیرد، و شگفتی هایش تمام نمی شود و در آن برکات و خیرات همانند سرزمین های پرگیاه در اول فصل بهار فراوان است، و چراغ های روشنی بخش تاریکی ها فراوان دارد؛ درِ نیکی ها را جز با کلیدهای آن نتوان گشود و تاریکی ها را جز با چراغ های آن فروغ نتوان بخشید.

خداوند در این قرآن مناطق ممنوع خود (محرمات) را تعیین کرده و موارد مباح و حلال خویش را نشان داده است. این کتاب الهی، درمان است برای شفاجویان و بی نیازی است برای بی نیازی طلبان.

س 8: یا اباالحسن علیه السلام! در مورد قرآن و اهمیت آن بفرمایید.(52)

وَعَلَیْکُمْ بِکِتَابِ اللّهِ فَإنَّهُ الْحَبْلُ الْمَتینُ وَالنُّورُ الْمُبِینُ وَالشِّفَاءُ النَّافِعُ وَالرِّیُّ النَّاقِعُ وَالْعِصْمَهُ لِلْمُتَمَسِّکِ وَالنَّجَاهُ لِلْمُتَعَلِّقِ لایَعْوَجُّ فَیُقَامَ وَلاَیَزیغُ فَیُستَعْتَبَ وَلاَتُخْلِقُهُ کَثْرَهُ الرَّدَّ وَ وُلُوجُ السَّمْعِ مَنْ قَالَ بِهِ صَدَقَ وَ مَنْ عَمِلَ بِهِ سَبَقَ.

کتاب خدا را محکم بگیرید، زیرا رشته ای است محکم و نوری است آشکار، و داروی شفابخش و پر منفعت و سیراب کننده ای است که عطش (تشنگان حقیقت) را فرو می نشاند. هر کس به

آن تمسک جوید، کژی در او راه ندارد تا نیاز به راست نمودن داشته باشد و منحرف نمی گردد و خطا نمی کند تا پوزش بطلبد.

خواندن و شنیدن مکررش موجب کهنگی و یا ناراحتی سامعه نگردد (و هر قدر آن را بخوانند و تکرار کنند، باز روح پرور است و شیرینی اش دلپذیر). کسی که با قرآن سخن بگوید، راست گفته و هر کس بدان عمل کند، پیشتاز است.