امیرالمؤمنین علیه السلام پاسخ می دهد! صفحه 50

یا می بایست با دستی خالی به مخالفانم حمله کنم و یا در برابر حادثه ای ظلمانی و پر ابهام صبر و شکیبایی پیشه گیرم. (چه حادثه ای؟)حادثه ای بس کوبنده که بزرگسالان را فرتوت و کم سالان را پیر و انسان باایمان را تا به دیدار پروردگارش در رنج و مشقّت فرو می برد.

س 11: آقای من! چرا صبر کردید تا...؟(55)

فَرَاَیْتُ اَنَّ الصْبَرَ عَلی هاتا اَحْجی فَصَبَرْتُ وَ فِی الْعَیْنِ قَذی وَ فِی الْخَلْقِ شَجا اَری تُراثی نَهْبَاً حَتّی مَضی اَلاَوَّلُ لِسَبیلِه فَادْلی بِها بَعْدَهُ.

به حکم عقل سلیم بر آن شدم که صبر و تحمل را بر حمله ی با دست خالی ترجیح بدهم.

من راه بردباری را در پیش گرفتم؛ چونان بردباری که خس و خاشاک در چشم فرو رود و استخوان مجرای گلو را بگیرد. می دیدم حقّی که به من رسیده و از آنِ من است، به یغما می رود و از مجرای حقیقی اش منحرف می گردد. تا آن گاه که روزگار سپری گشت و ابی بکر راهی سرای آخرت گردید و خلافت را پس از خود به عمر سپرد.

س 12: یکی از پرهیجان ترین خاطرات خود را بفرمایید.(56)

فَما راعَنی اِلاّ وَ النَّاسُ کَاالْعُرْفِ الضَّبُعِ اِلَیَّ یَنْثالُونَ عَلَیَّ مِنْ کُلِّ جانِبٍ حَتّی لَقَدْ وُطِئَ الْحَسَنان وَ شَقَّ عِطْفایِ مُجْتَمِعینَ حَوْلی کَرَبیضَهِ الْغَنَمِ.

برای من روزی بس هیجان انگیز بود که مردم با ازدحامی سخت به رسم قحط زدگانی که به غذا برسند، برای سپردن خلافت به دست من از هر طرف هجوم آوردند. اشتیاق و شور مردم چنان از حدّ گذشت که دو فرزندم حسن علیه السلام و حسین علیه السلام کوبیده شدند و لباس دو پهلویم از هم شکافت. تسلیم عموم مردم در آن روز، اجتماع انبوه گله های گوسفند را به یاد می آورد که یک دل و یک آهنگ پیرامونم را گرفته بودند.

س 13: احساس شما در برابر بی وفایی های مردم چه بود؟(57)

اَما وَ الَّذی فَلَقَ الْحَبَّهَ وَ بَرَاَ النَّسَمَهَ لَوْ لا حُضُورُ الْحاضِرِ وَ قیامُ الْحُجَّهِ بِوُجُودِ الناصِرْ وَ ما اَخَذَ اللَّهُ عَلیَ الْعُلَماءِ اَلاَّ یُقادُّوا عَلی کِظَّهِ ظالِمٍ وَ لا سَغَبِ مَظْلُومِ لاََلْقَیْتُ حَبْلَها عَلی غادِبِها وَ لَسَقَیْتُ آخِرَها بِکَاْسِ اَوَّلِها وَ لاََلْفَیَتُمْ دُنْیاکُمْ هذِه اَزْهَدَ عِنْدی مِنْ عَفْطَهِ عَنْزٍ.