امیرالمؤمنین علیه السلام پاسخ می دهد! صفحه 54

. . . مُرْهُ الْعُیُونِ مِنَ الْبُکاءِ. خُمْصُ الْبُطُونِ مِنَ الصِّیامِ ذُبُلُ الشِّفاهِ مِنَ الدُّعاءِ صُفْرُ اَلأَلْوانِ مِنَ السَّهَرِ عَلی وُجُوهِهِمْ غَبَرَهُ الخاشِعینَ اُولئِکَ اِخْوانی الذَّاهِبُونَ فَحَقَّ لَنا اَنْ نَظْمَأَ اِلَیْهِمْ وَ نَعَضَّ اْلاَیْدِیَ عَلی فِراِقِهِمْ.

کجا رفتند آن قومی که دعوت به اسلام شدند، پس آن را پذیرفتند، قرآن را خواندند و با کمال قدرت و استقامت عمل کردند. به جهاد با دشمنان تحریک شدند؛ همانند اشتیاق شتران شیرده به فرزندانشان به هیجان درآمدند، شمشیرها از نیام کشیدند، و (در اشاعه ی اسلام) دسته دسته و صف به صف روی به اطراف زمین نمودند.

آنان مردمانی بودند که از گریه از خوف خدا اثری در چشمانشان، و از زیادی روزه، لاغری در شکم هایشان بود، و از اشتغال دایمی به دعا،

دارای لبانی خشک بودند، و از شب بیداری ها، صورتی زرد رنگ داشتند، و بر چهره های آنان غباری چون غبار خشوع کنندگان بود. آنان برادران من بودند که رخت از این کهنه رباط بربستند و رفتند. پس شایسته است که تشنه ی دیدار آنان باشیم، و از حسرت دمسازی آن ها و تأسف بر جدایی آنان دست ها با دندان بگزیم.

س 21: چه چیزی از فرود آمدن شمشیرها بر شما بدتر است؟(65)

. . . وَ الَّذی نَفْسُ ابْنُ أَبی طالِبٍ بِیَدِه لَأَلْفُ ضَرْبَهٍ بِاالسَّیْفِ أَهْوَنُ عَلَیَّ مِنْ میتَهٍعَلَی الْفِراشِ فی غَیْرِ طاعَهِ اللَّهِ.

سوگند به آن خدایی که جان فرزند ابیطالب علیهما السلام به دست اوست، هزار ضربه ی شمشیر برای من آسان تر است از آن مرگ در رختخواب که در اطاعت خداوندی نباشد.

س 22: چرا بین خود و مردم (اهل حکمیّت) برای حکمیّت فاصله قرار دادید؟ و چرا در بحث حکمیّت سکوت کردید؟(66)

. . . وَاَمَّا قَوْلُکُمْ لِمَ جَعَلْتَ بَیْنَکَ وَبَیْنَهُمْ اَجَلاً فِی التَّحْکیمِ؟ فَاِنَّما فَعَلْتُ ذلِکَ لِیَتَبَیَّنَ الْجاهِلُ وَیَتَثَبَّتَ الْعالِمُ وَلَعَلَّ اللَّهُ أَنْ یُصْلِحَ فی هذِهِ الْهُدْنَهِ اَمْرَ هذِهِ الْأُمَّهِ وَلاتُؤْخَذُ بِاَکْظامِها فَتَعْجَلَ عَنْ تَبَیُّنِ الْحَقِّ وَتَنْقادَ لَاَوَّلِ الْغَیِّ.

و اما این که می گویید: چرا بین خود و آنان مدتی را برای حکمیّت فاصله قرار دادی؟ جز این نیست که من این تأخیر را بدان جهت روا دیدم که کسی که نادان به حقیقت امر است، آگاه شود و اطلاع حاصل کند، و کسی که عالم به حقیقت امر است، در دفاع از حق و اجرای آن مستحکم تر گردد. و باشد که خداوند در این آرامش (سکوت) امر این امّت را اصلاح نماید، و گلوی آن گرفته نشود تا در نتیجه پیش از آشکار شدن حقّ، با شتابزدگی منحرف شود و از آغاز گمراهی مطیع ضلالت شود.