اشخاص و گروه ها در قرآن (محورهای کاربردی در رسانه ملی) صفحه 140

«...فَاحْکُمْ بَینَنَا بِالْحَقِّ وَلَا تُشْطِطْ وَاهْدِنَا إِلَی سَوَاءِ الصِّرَاطِ؛ اکنون در میان ما به حق داوری کن و ستم روا مدار و ما را به راه راست هدایت کن.» (ص: 22) «تشطط» به معنای «جور» است و منظور آنها این بوده که بین ما به حق حکم کن و در قضاوت خود جور مکن و ما را به راه وسط راهنمایی کن.(1) در جای دیگری، قرآن در این باره می فرماید: «وَآتَینَاهُ الْحِکْمَهَ وَفَصْلَ الْخِطَابِ؛ (هم) دانش به او دادیم و (هم) داوری عادلانه». (ص: 20)

کلمه «حکمت» به معنای حکم است و منظور از آن معارف حقی است که به انسان سود می بخشد و او را به کمال می رساند. «فصل الخطاب» به معنای آن است که انسان قدرت تجزیه و تحلیل یک کلام را داشته باشد و بتواند حق را از باطلش جدا کند.(2)

بنابراین، داود علیه السلام دارای منطقی نیرومند و گفتاری مؤثر بوده و قدرت داوری کردن به او ارزانی شده بود.(3)

ج) پند و اندرز

ج) پند و اندرز

حضرت داوود علیه السلام به دلیل دانش فراوان، همواره مردم را نصحیت می کرد. گاهی بخش هایی از زبور را می خواند و گاهی خود به ارشاد و نصیحت آنان می پرداخت. وی می گفت: «بر عاقل و دانشمند است که روزگار خویش را خوب شناخته، با آمادگی به سوی امور خویش رود و نگهبان زبان خود باشد.»(4) و در جای دیگری خطاب به فرزندش سلیمان می فرماید:

ای پسرم از خنده بسیار پرهیز کن، زیرا بنده را در قیامت حقیر می گرداند. ای فرزندم بر تو باد سکوت طولانی، مگر بر گفتار نیکو، چرا که یک بار

1- المیزان، ج 17، ص 192.
2- المیزان، ج 17، ص 190.
3- تفسیر نمونه، ج 19، ص 242.
4- بحارالانوار، ج 14، ص 39.