786 حدیث از حضرت امام باقر علیه السلام صفحه 137

حدیث271

امام باقر علیه السلام :

إنَّ أمیرَ المُؤمِنین علیه السلام لَمَّا انقَضَتِ القِصَّةُ فیما بَینَهُ وبَینَ طَلحَة وَالزُّبَیر وعائِشَة بِالبَصرَة ، صَعِدَ المِنبَرَ فَحَمِدَ اللّه َ وأثنی عَلَیهِ وصَلّی عَلی رَسولِ اللّه ِ صلی الله علیه و آله ثُمَّ قالَ :

یا أیُّهَا النّاسُ ، إنَّ الدُّنیا حُلوَةٌ خَضِرَةٌ ، تَفتِنُ النّاسَ بِالشَّهَواتِ وتُزَیِّنُ لَهُم بِعاجِلِها ، وَایمُ اللّه ِ إنَّها لَتَغُرُّ مَن أمَّلَها وتُخلِفُ مَن رَجاها ، وسَتورِثُ أقواما النَّدامَةَ وَالحَسرَةَ بِإِقبالِهِم عَلَیها وتَنافُسِهِم فیها ، وحَسَدِهِم وبَغیِهِم عَلی أهلِ الدّینِ وَالفَضلِ فیها ظُلما وعُدوانا وبَغیا وأشَرا

امام باقر علیه السلام : امیر مؤمنان علیه السلام ، چون ماجرای میان او و طلحه و زبیر و عایشه در بصره پایان یافت، بر منبر رفت و حمد و ثنای خداوند به جای آورد و بر پیامبر خدا درود فرستاد و آن گاه فرمود: «ای مردم! دنیا شیرین و دل پذیر است، مردم را با خواست ها می فریبد و زرق و برق گذرای خود را در نگاه آنان می آراید. سوگند به خدا که دنیا ، هر که را آرزومند آن شود، می فریبد و هرکه را بدان امید بندد ، نومید می سازد و به زودی ، مردمانی را که به آن روی آورده اند و در آن به رقابت برخاسته اند و بر سر آن بر یکدیگر حسادت می ورزند و بر اهل دین و فضیلت ستم و تعدّی و زورگویی و سرکشی و گستاخی می کنند، دچار پشیمانی و افسوس خواهد کرد.

الأَشَرُ : البَطَرُ ، وقیل : أشدّ البَطَر (النهایة : ج 1 ص 51 «أشر») .

حدیث272

امام باقر علیه السلام :

اُوصیکُم عِبادَ اللّه ِ بِتَقوَی اللّه ِ . . . فَلا تَغُرَّنَّکُمُ الدُّنیا ولا تَرکَنوا إلَیها ؛ فَإِنَّها دارُ غُرورٍ ، کَتَبَ اللّه ُ عَلَیها وعَلی أهلِهَا الفَناءَ ، فَتَزَوَّدوا مِنهَا الَّذی أکرَمَکُمُ اللّه ُ بِهِ مِنَ التَّقوی وَالعَمَلِ الصّالِحِ ، فَإِنَّهُ لا یَصِلُ إلَی اللّه ِ مِن أعمالِ العِبادِ إلاّ ما خَلَصَ مِنها ، ولا یَتَقَبَّلُ اللّه ُ إلاّ مِنَ المُتَّقینَ .

امام باقر علیه السلام : ای بندگان خدا ! شما را به تقوای الهی سفارش می کنم... زنهار ، دنیا شما را نفریبد و به آن دل مبندید که دنیا ، فریبکده ای بیش نیست و خداوند ، برای آن و اهلش نابودی رقم زده است. پس، از دنیا توشه تقوا و کار نیک برگیرید ، که خداوند ، ارجمندی شما را در آنها نهاده است؛ زیرا از اعمال بندگان ، تنها آن عملی به درگاه خداوند می رسد که پاک و خالص باشد، و خدا فقط از پرهیزگاران می پذیرد.