786 حدیث از حضرت امام باقر علیه السلام صفحه 98

امام باقر علیه السلام :

إنَّ الحُسَینَ بنَ عَلِیٍّ علیهماالسلام لَمّا حَضَرَهُ الَّذی حَضَرَهُ ، دَعَا ابنَتَهُ الکُبری فاطِمَةَ بِنتَ الحُسَینِ علیه السلامفَدَفَعَ إلَیها کِتابًا مَلفوفًا ووَصِیَّةً ظاهِرَةً ، وکانَ عَلِیُّ بنُ الحُسینِ علیهماالسلام مَبطونًا مَعَهُم لا یَرَونَ إلاّ أنَّهُ لِما بِهِ، فَدَفَعَت فاطِمَةُ الکِتابَ إلی عَلِیِّ بنِ الحُسَینِ علیه السلام ، ثُمَّ صارَ واللّه ِ ذلِکَ الکِتابُ إلَینا یا زِیادُ ، قُلتُ : ما فی ذلِکَ الکِتابِ جَعَلَنِی اللّه ُ فِداکَ ؟ قالَ : فیهِ واللّه ِ ما یَحتاجُ إلَیهِ وُلدُ آدَمَ مُنذُ خَلَقَ اللّه ُ آدَمَ إلی أن تَفنَی الدُّنیا، واللّه ِ إنَّ فیهِ الحُدودَ ، حَتّی إنَّ فیهِ أرشَ الخَدشِ

ابوالجارود به نقل از امام باقر علیه السلام: هنگامی که به حسین بن علی آن رسید که رسید، دختربزرگش، فاطمه بنت الحسین را فرا خواند وبه او کتابی سر به مُهر و وصیّتی سرگشاده سپرد و علی بن الحسین علیه السلامچنان درد شکمی داشت که گمان می کردند درخواهد گذشت. فاطمه، کتاب را به علی بن الحسین علیه السلامسپرد.

[امام باقر فرمود:] ای زیاد! به خدا سوگند این کتاب به ما منتقل شد. عرض کردم: قربانت گردم، در این کتاب چه آمده است؟ فرمود: به خدا سوگند آن چه فرزندان آدم از هنگام آفرینش آدم تا پایان دنیا بدان نیاز دارند، به خدا سوگند، حدود حتّی دیه خراش، در آن آمده است.

الکافی : 1 / 303 / 1 ، بصائر الدرجات : 148 / 9 ، الإمامة والتبصرة : 197 / 51 وفیهما «وصیّة ظاهرة ووصیّة باطنة» .

حدیث202

امام باقر علیه السلام :

ـ فی بَیانِ سَبَبِ نُزولِ سورَةِ «هَل أتی» فی شَأنِ أهلِ البَیتِ علیهم السلام ـ : «ویُطعِمونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ» یَقولُ : عَلی شَهوَتِهِم لِلطَّعامِ وإیثارِهِم لَهُ ، «مِسکینًا» مِن مَساکینِ المُسلِمینَ ، و «یَتیمًا» مِن یَتامَی المُسلِمینَ، «وأسیرًا» مِن اُسارَی المُشرِکینَ ، ویَقولونَ إذا أطعَموهُم : «إنَّما نُطعِمُکُم لِوَجهِ اللّه ِ لا نُریدُ مِنکُم جَزاءً ولا شُکورًا» . قالَ : واللّه ِ ما قالوا هذا لَهُم ، ولکِنَّهُم أضمَروهُ فی أنفُسِهِم فَأَخبَرَ اللّه ُ بِإِضمارِهِم ، یَقولونَ : لا نُریدُ جَزاءً تُکافِئونَنا بِهِ ولا شُکورًا تُثنونَ عَلَینا بِهِ ، ولکِنّا إنَّما أطعَمناکُم لِوَجهِ اللّه ِ وطَلَبِ ثَوابِهِ

امام باقر علیه السلام ـ در بیان شأن نزول سوره «هَلْ اَتی» در حقّ اهل البیت علیهم السلام : «وَیُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّه» ، یعنی با در نظر گرفتن اشتهایشان به آن غذا و بخشیدنش به آنان . «مسکیناً» ، مسکینی از مسلمانان بود، «یتیماً» ، یتیمی از مسلمانان بود و «اسیراً» ، اسیری از مشرکان بود؛ هرگاه علی علیه السلامآنها را اطعام می کرد می فرمود: «انّما نُطْعِمُکم لِوَجْهِ اللّه لانُریدُ مِنْکُم جزاءً وَلاشُکوراً» . امام باقر علیه السلامفرمود: به خدا سوگند، این را برای آنها نگفتند و در دلشان پنهان داشتند و خداوند از نهفته های دل آنها خبر داده است. آنها می گفتند: ما از شما پاداشی نمی خواهیم تا با آن هزینه ما را بپردازید و نه

سپاسی که با آن ما را بستایید، بلکه ما شما را به خاطر خدا و گرفتن پاداش او اطعام می کنیم.