تحفه الحفاظ( گنجینه بهارستان 1) صفحه 10

یعنی اندر میم آور لب به هم تا که حرفینش جدا گردد ز هم چون «لهم فیها» «و منهم و اتّقوا» قاری قرآن بیا از جان شنو

باب فی تفخیم الراء و ترقیقه

باب فی تفخیم الراء و ترقیقه «را» اگر مفتوح بینی در کلام یا اگر مضموم «1» باشد ای امام قاریا تفخیم آن «را» واجب است هیچکس در رقّتش ناراغب است لیک گر باشد همی مکسور «را» آن به ترقیقی نکو می کن ادا

زینهار ای قاری قرآن ما می مکن اهمال در تغلیظ «را»

«راء» مکسور ار مفخّم آوری به که فتح و ضمّ مرقّق بسپری باز «راء» ساکن ار ما قبل او ضمّه یا فتحه بود ای نیک خو

آن دگر قرّاء مفخّم خوانده اند «ترجعون» «یرجعون» آورده اند

باز «راء» ساکن مکسور پیش خواندن آن را به ترقیق است بیش چون «اولی الإربه» دگر چون «شرذمه» یاد گیر ای قاری قرآن همه لیک «راء» ساکن ار «2» ما قبل او همزه وصل است هم چون «ارجعوا»

آن همه قرّاء مفخّم خوانده اند زانک کسر عارضی دانسته اند

لیک بعد از ساکن مکسور پیش گر «قصط» آید تو را قاری به پیش آن همه قرّاء مفخّم خوانده اند فرقه ای «مرصاد» مثل آورده اند

لفظ «قرطاس» از مثال این شمر فهم کن تفخیم [و] ترقیق ای پسر

سوره شعرا ولی در «کلّ فرق» اختلافی هست پیش اهل فرق

هم مرقّق هم مفخّم خوانده اند اهل قرّا این چنین آورده اند

باز «را» گر آخر کلمه بود لیک در وقفش سکون عارض بود

خواه با فتح است «را» و خواه ضمّ خواه مکسور است این «را» نیز هم __________________________________________________