تحفه الحفاظ( گنجینه بهارستان 1) صفحه 14

لحن روشن دان بر قرّا جلی لحن پوشیده بود لحن خفی بشنو از من حکم لحن ای با صلاح کان خطا خواندن بود در اصطلاح گر کسی خواند همی لحن جلی زو همی هر کس بیابد «1» آگهی ضمّه را با فتحه تبدیلی کند یا نه جای مدّ، مدّی بر کشد

یا کند حرفی به حرفی هم بدل یا مخفّف سخت آرد در عمل این و مثل این بود لحن جلی زانک «2» هر کس این بیابد «3» ای ولی

بیان لحن الخفی

بیان لحن الخفی آن بود لحن خفی اندر زبان کان نیابد غیر قرّا در زمان فی المثل تشدید بعضی کم کند یا زیادت مدّ کشد یا کم کند

مثل اینها باشد آن لحن خفی با تو گفتم حکم لحنین ای صفی غنّه بی افراط باید کرد ادا ور نه باشد لحن بشنو زین گدا

باب فی التکبیر

اشاره

باب فی التکبیر

راوی است اینجا «بزی» ز «ابن کثیر» آن که بود او در قرائت بی نظیر

کان که او از «و الضّحی» تا آخر آی «4» وصل با تکبیر کردی آخر آی «5»

رخصت «6» تکبیر دان از «و الضّحی» تا به آخر گفتمت ای با صفا فایده

لام «7» سه است در «8» «هدی للمتّقین» جمع گشته شش به «غلّا للّذین»

هشت میم است در «امم ممّن معک» با تو گفتم یاد گیر این یک به یک __________________________________________________

(1) س: بباید.
(2) س: زنک.
(3) س: بیابند.
(4) س: آخر ای.
(5) س: آخری.
(6) س: رخصه.
(7) س: ضم.
(8) س:+ و.