تحفه الحفاظ( گنجینه بهارستان 1) صفحه 19

پنج هزار [و] نهصد و هشت «د» دان با نود دیگر ازین منوال دان چارهزار [و] نهصد و سی «ذ» هم «ر» هزار و شیصد و

سی نیست کم «ز» دگر دوازده هزار و شیصد است شش زیادت کن دگر کز این عد است ور ز «س» پرسی تو ای قاری عدد پنج هزار و نهصد است آن با نود

در کلام اللّه اگر «ش» آمده است دو هزار و پانجده را با صد است هم در آنجا هشصد «1» «ط» بود چل دگر بی بحث و بی غوغا بود

«ظ» هزار و چار باشد با دویست یاد دار از من که در وی شبهه نیست «ع» باشد نه هزار و چارصد نه فزون کن ای برادر در عدد

«غ» آنجا دان هزار و بیست و نه تو دویست دیگر اندر وی بنه عدّ «ف» گوییم تا روشن شود نه هزار و سیزده با هشتصد

«ق» باشد هشت هزارش با نود نه دگر باشد مزید اندر عدد

«ک» باشد ده هزار و پانصد بیست دو باشد فزون از این عدد

«ل» سی و سه هزارست ای پسر پانصد و دو لام دیگر زان شمر

«م» در وی هست «2» بیست و شش هزار نهصد و بیست و دو هم با وی شمار

هم چنین «ن» است بیست [و] شش هزار نهصد و پنجاه و پنج با وی بدار

«و» بیست و پنج هزارست ای پسر پانصد و شش هم برین تعداد بر

«ه» بود هفده هزار و هفت نیز تحفه الحفّاظ بشنو ای عزیز

چار هزار و هفتصد دان «لا» در کلام حقّ که باشد هر طرف «ی» درو دان بیست هزار [و] پنج هزار نهصد و هفده تو با وی ده قرار

نقطه در وی الف

الف است ای پسر پنج هزار و بیست هزار و سی شمر

ای پسر این نظم من بس رایج است یاد گیر این، کین مفید و منتج است

خاتمه «3» الکتاب

خاتمه «3» الکتاب حمد للّه شد درست انجام کار یا اله العالمین شکرت هزار __________________________________________________

(1) س:+ و
(2) س: هشت.
(3) س: خاتمت.

بر ترابی شکر منعم ختم شد تحفه الحفّاظ بر وی ختم شد

این کتاب طرفه نغز دلفروز من به نظم آوردم اندر چار روز

در دوشنبه کردم این را ابتدا بود این را پنج شنبه انتها

رفت از هجر رسول ذو الجلال ای برادر هشتصد شصت [و] دو سال بس فواید اندرو آورده ام انتخاب از شش کتابش کرده ام بس که کردم بر جگر چون لاله داغ تا نهادم در دل خود این چراغ بس که جان خود ازین غم سوختم تا درو شمعی چنین افروختم چون منوّر گشت مشکات دلم پرتو مصباح او شد حاصلم یا الهی در دلم شوری بنه و اندرو از معرفت نوری بنه لذّتی در درس قرآنم بده وقت مردن نور ایمانم بده ای گناه آمرز مشتی نابکار دست من گیر و وزین غفلت بر آر

جز گنه ناید از اینها در وجود عفو فرما چون تویی سلطان جود

با که گویم چون تویی آمرزگار یا الهی رحمتی بر ما ببار

پادشاها من ندارم جز تو کس در دم آخر مرا فریاد رس ای عزیزان چون نهادم این اساس دارم از خواننده این التماس آنکه ما را در دعا یاد آورند از

کمال خود رکاکت ننگرند

سوره اخلاص با امّ الکتاب بهر من خوانند از روی صواب تمّت الکتاب المسمّی بتحفه الحفّاظ علی ید أقل الأقلّین شمس الدین بن محمّد بن شمس الدین الحافظ، تراب أقدام الحفّاظ و القرّاء و المعرّفین فی 21 شهر ربیع الثانی سنه 962 اثنین [و] ستین و تسع مائه.